„Kruchość dotyku" to świetna powieść, pełna niuansów i subtelności, najlepiej czytać ją powoli smakując przemyślenia autora, mnóstwo tu myśli, które mogą krążyć jako samodzielne cytaty.
Książka napisana jest pięknym językiem, prawdziwa uczta intelektualna dla wymagającego czytelnika.

Część drugą otwiera monolog – wspomnienie kobiecej bohaterki. Przez myśl przemyka Orlando Virginii Woolf. I w czytelniku narasta ciekawość. Czy ten znany schemat sprawdzi się u Marka Machury? Idziemy zatem dalej i sięgamy do wspomnień o dzieciństwie i domu rodzinnym, studiach. Tutaj w końcu poznajemy wykładnię tytułowej kruchości dotyku, teorii brył, przedmiotów. Widać inny typ narracji. Nadal utrzymany w formie dziennika, ale bogatszy w konkrety, fakty, a nie subiektywne monologi i retorykę. Tutaj przecinają się ścieżki bohaterów. Trzecia część to powrót do opowiadania Luciana. Ale czytelnik nie ma już pewności, kto jest prawdziwym autorem Kruchości dotyku. I to jest siłą tej gry w kotka i myszkę.