Pozwoliła Davidowi poprowadzić się do łóżka, a gdy położył ją i zawisnął nad nią, tylko nieznacznie się zarumieniła, nie potrafiąc oderwać wzroku od mężczyzny. Po raz już chyba dwudziesty dzisiaj pocałował ją. Objęła go za szyję, zatracając się w pieszczocie tak bardzo, że jedynie niewielkimi resztkami świadomości zdołała usłyszeć, jak reżyser krzyczy pełne radości i przejęcia „cięcie”.

Nie wiedziała, ile jeszcze zniesie tego zachowania. Mogłaby wyrzucić Wiktorię z rozpędzonej dorożki, byleby David stracił nią zainteresowanie, a skupił się na niej.

Wiktoria przełknęła ślinę, ze strachem patrząc na szczerzącą się do niej szantażystkę, która wyglądem kojarzyła się jej teraz z wściekłym psem, czającym się na nią, pragnącym przegryźć jej gardło.

Zdezorientowana Wiktoria spojrzała na koleżankę, której twarz zdobił szeroki, złowieszczy uśmiech, a po chwili zastąpiła ją maska niewyrażająca emocji. Tylko oczy zdradzały dziewczynę, patrzącą na Wiktorię z chęcią mordu i nienawiścią.

To niedorzeczne, że tak za nią tęsknił, choć widział ją dopiero piętnaście minut temu. Kochał ją. Kochał do szaleństwa od chwili, gdy spotkały się ich oczy, choć wtedy jeszcze nie zdawał sobie sprawy.

Rozległa powierzchnia zabudowana tysiącami budynków, świeciła jasno niczym posypana magicznym pyłem wróżek. W połączeniu z nocnym niebem, pełnym migoczących gwiazd dawało to powalający efekt. Wydawało się, jakby niebo zlewało się z ziemią i znikał horyzont, tworząc jedność, na której tańczyły miliony maleńkich światełek. Wiktoria stała zachwycona, nie mogąc wydusić z siebie słowa i jak zahipnotyzowana wpatrywała się w magiczny obraz Los Angeles.

Nie chodziło jej tylko o dzisiejszą stylizację na tę konkretną chwilę, a bardziej o przywrócenie czegoś, co obie utraciły już dawno temu, kiedy zostały rozdzielone. (...) Utraciła większość tego, co do tamtej pory razem budowały, a teraz nareszcie poczuła się jak za starych, dobrych czasów. Nie wyobrażała sobie i nawet nie śmiała próbować, co będzie czuć, gdy wracając za kilka tygodni do Polski, tym razem to ona zostawi Kitty.

Wpadła do pomieszczenia, nie zważając, że ktoś mógłby właśnie tam być. Opierając się o ścianę, opadła na zakurzoną posadzkę z popękanych kafelków, a piekące łzy popłynęły jej po twarzy. W jednej chwili poczuła, jakby ktoś wylał jej na głowę kubeł lodowatej wody lub spoliczkował. Już wcześniej spodziewała się, że taka sytuacja będzie musiała nastąpić, lecz nie przypuszczała, że będzie zmuszona to oglądać.

Poczuła, jak mężczyzna obraca ją przodem do siebie, więc otworzyła dotąd zamknięte oczy. Podniosła wzrok na twarz Davida, który patrzył na nią z czułością pomieszaną ze zdenerwowaniem. Zastanawiała się, skąd taka mieszanka emocji.

Przytłaczający strach blokował dziewczynę i nie pozwalał na wykonanie żadnego ruchu. Nie była pewna do czego i jak bardzo jest się w stanie posunąć, aby osiągnąć cel. Czy tylko straciłaby pracę, a jej kariera byłaby skończona? Czy może jeszcze gorzej – pobicie lub nawet morderstwo? Wolała nie ryzykować i siedzieć cicho, pozwalając się niszczyć.

Wiktoria rozchyliła wargi, pozwalając mu przejąć kontrolę. Całowali się powoli i namiętnie, celebrując każdą sekundę, aż zabrakło im powietrza. Dziewczyna poluźniła uścisk i z ociąganiem rozłączyła ich usta. Osunęła się na poduszki z błogim uśmiechem i zamykając oczy wtuliła w nie głowę. Zasypiając, szepnęła ledwo słyszalnie kocham cię.

Serce Wiktorii przyspieszyło rytm, a umysł krzyczał za blisko, lecz stała w bezruchu, jak zahipnotyzowana, wpatrując się w twarz swojego rozmówcy.
Narastała w niej presja na doświadczenie wszystkiego, co podsuwał jej los. (...) Nie widziała już tylko ciemnej strony aktorstwa, zasnutej burzowymi chmurami lęku przed przeszłością. Na ciemnym niebie zaczęły pojawiać się przebłyski światła.
Pragnęła tego, i sama się sobie dziwiła jak bardzo, ale nie była w stanie odważyć się na tak śmiały krok w relacji. Z tyłu głowy nadal paraliżował ją strach przed tym, że może zostać zraniona.

Wysiadła z auta i stając obok mężczyzny, pozwoliła mu się prowadzić. Obracała głową na wszystkie strony. Zewsząd błyskały kolorowe neony, a na chodnikach wokół gwiazd z nazwiskami celebrytów kłębiły się hałaśliwe tłumy turystów i ulicznych artystów. Teatr Chiński Graumana, Dolby Theatre, El Capitan. To wszystko było tak zachwycające i magiczne, że dziewczyna miała wrażenie, jakby trafiła do innego wymiaru.

W pewnym momencie wpadła na kogoś, wytrącając z ręki, na szczęście prawie pusty, kubek z kawą. Wystraszona spojrzała na swoją „ofiarę", którą był wysoki i całkiem przystojny blondyn o lazurowych oczach.
Dziewczyna nie odpowiedziała, a jedynie obdarzyła go uśmiechem, czując jak się rumieni pod spojrzeniem jego wesołych oczu.