Co mogłabym robić?
1. Znam dobrze języki obce – możliwa praca: nauczyciel, korepetytor, sekretarka, tłumacz.
2. Posiadam ogromną wyobraźnię matematyczną – możliwa praca: niestety już zajęta, bo wykonywana.
3. Dysponuję ogromną ilością strachu i stanów lękowych – możliwe zajęcie: pisanie horrorów.
4. Trochę maluję – możliwe zajęcie: za mało talentu na jakiekolwiek.
5. Mam w sobie potencjalną nieczułość – możliwa praca: windykator.
6. Mam w sobie za dużo czułości – możliwa praca: lepiej żadna.
7. Od dziecka zawsze coś piszę – możliwa praca: pisarka.
8. Mam w sobie zbyt dużo złości, agresji i nienawiści – możliwa praca: zawodowy morderca.
9. Nie palę – możliwa praca: kreator perfum.
10. Lubię seks – możliwa praca: dziwka.
11. Nie potrafię zasnąć w nocy – możliwa praca: stróż nocny.
12. Nie odczuwam już żadnego apetytu – możliwa praca: modelka (jak schudnę co najmniej jeszcze ze dwadzieścia kilo).
13. Stale używam masek – możliwa praca: aktorka (raczej teatralna niż kinowa).
14. Odczuwam ogromną potrzebę czułości – możliwa praca: w sierocińcu. Tam przynajmniej ktoś by mnie potrzebował.

Mogłabym tak jeszcze wymieniać do nocy.

Szczęśliwe spotkanie w Barcelonie i próby organizowania wspólnego życia w zwykłym polskim mieście. A wkrótce już tylko samotne próby poradzenia sobie z własnymi uczuciami. Swoista terapia przez pisanie, jaką podejmuje bohaterka, to jednocześnie okazja do ponownego postawienia sobie najważniejszych pytań. Zielone oczy Mariny podejmują jeden z głównych tematów literatury, jednak w oryginalnym, wciąż rzadkim w naszej literaturze wydaniu – miłości między kobietami. To powieść o zmaganiach z uczuciami, z językiem, jakim o nich mówimy, wreszcie z tęsknotą i samotnością.