Linia obrony zakładała wzajemne dowiedzenie niewinności przy równoległym podkreślaniu legalności i  otwartości ich działań.

Słowo tytułowe „walka” z dodatkiem w postaci zaimka dzierżawczego „Moja” było już zajęte od 1924 przez wcześniejszego autora.

Według danych MSW w 1968 wpłynęło 106 270 podań o wyjazd, a zezwoleń wydano 17 201.

Była cicha nadzieja, że te funkcje z rekomendacji obejmą głupsi i gorsi, więc system się prędzej zawali.

Zaglądali do kufrów, zaglądali do waliz, nie zajrzeli do d… a tam miałem socjalizm.

Prawdziwy Żyd najlepiej czuje się w tranzycie.
(zasłyszane od Żydów)

Patrząc z dzisiejszego punktu widzenia wzmianka o „cenzurze służącej społeczeństwu” brzmi humorystycznie, ale na tamtym etapie był to dowód, że nie domagano się zmian instytucjonalnych.

Używając metafory z tytułu biblii partyzanckiej autorstwa Mieczysława Moczara Barwy walki, prześmiewczo wkrótce nazwanej „Barwy pałki” ze względu na to, że domniemany autor zawodowo był bardziej obyty z pałką niż z piórem.

Wśród tych, którzy wyjechali, 204 pobierało specjalne renty za szczególne zasługi dla PRL. 

Wyższe stanowiska wymagały rekomendacji partii, skoro więc partia polecała, to i mogła odwoływać. To nie była Rzeczpospolita Obojga Narodów, gdzie stanowiska były piastowane dożywotnio (co zresztą dla Rzeczypospolitej źle się skończyło).

Załóż jarmułkę, żegnaj Gomułkę.