Aż pewnego dnia nastała jesień, późna jesień. Drzewa przykryte puchem śniegu, łazienka zajęta i umywalka, ta sama, gdzie matka lubiła rzygać, pełna włosów po goleniu i patrzysz jeszcze raz, a ja wiem, że to już ostatni raz.

Wieczorem kochankowie idą ulicami. Kobiety przeczesują włosy. Mężczyźni zaciągają się sobą. Sprzedawcy liczą monety. Każdy robi swą powinność. Każdy ma swój sens. Ja klękam i dopasowuję się. Wódka chyba nam nie zaszkodzi.

Ten mały człowiek, którego kiedyś na swojej drodze spotkałem. On też miał bagaż. Pogubiony i nieszczęśliwy. Tak, to byłem ja.

Na ścianie pocztówka z napisem: Jak rzadko potrafimy dostrzegać to, co nas otacza?

Przychodzę. Urodziła mnie kobieta. Już za chwilę matka swego Syna. Wykluł się na świat - ten niechciany obiekt.

Nie wrócimy na jeziora. Do polnych dróg. Gdzie brzozy zapach. Latawce. Potargane włosy i tamta cisza. Nie powiem Ci już nic. Nie powiem nie. Ty też już nie wrócisz w te letnie dni. Wszystko to przypomina Ciebie.

Gdybym mógł chociaż rękę wyciągnąć trochę dalej, tak aby z księżyca biel zdrapać...

Oni pamiętają Cię tylko przez mgłę, a ty nadal nie możesz zapomnieć. To jak bili, jak zastraszali każdego dnia. Noce mokre od moczu. [...] Dalej nosisz to w sobie i nie możesz nic. Nie możesz zapomnieć.

Twój kumpel na ulicy w drzwiach stoi i całemu osiedlu swe krocze dumnie pręży. Które dziecko jest na to gotowe?

Może kiedyś w końcu otworzę Ci drzwi. Na dzień. Na dwa. Osiądę jak strach na dnie własnej podświadomości i poczekam cierpliwie bez tchu. A potem, za chwilę, już nas może nie będzie.

Pamiętałem z tych czasów wszystko, jednocześnie zapominając to, co ważne. Ile w tym tęsknoty. Wiele rozstań bez powrotów . Niedzielnych niemocy, przemocy i zastanowienia, o której porze roku samotność jest bardziej znośna?

Patrzę na ludzkość. Patrzę jak smutne ślady zostawia. Strugami deszczu. Jeden po drugim. Na twarzach maski.

Wszyscy kiedyś się zestarzejemy i już nikt nie będzie chciał na nasze zmarszczki patrzeć. Odejdziemy w niepamięć.