Ostatecznie to nasz ludzki gatunek przyjął na swoje spracowane grzbiety ciężar dryblingu myśli przewodniej między życiem a jego kresem. Autentyzmem a fikcją zapewnienia sobie niniejszej cało-sceny jestestwa, bodaj jednym przeczuciem potencjalnej więzi z kordialnymi indywiduami żywotów – jakie ulatują niczym ostatni oddech.

Z Mandali bytu, Mandali ciała koordynacie stacji zbieżnej, śledzę Wieloświat poetyki Tantrycznym nurtem zasilany: z przyśpieszeniem tekstowego spektaklu najlepszych matryc.

Gdyż tak familie wyrosły w środowisku pierwotnego preludium matki natury, jak pozwoliła jej na to astro-harfa w rytmicznym pulsie, co kieruje się wrodzonym z dawien dawna – prawodawstwem wirtuozostwa Universum.

Szansa tkwi zwykle utajona w prima materia sennej polisemii, gdzie na podświadomie wyświetlanym ekranie zwija się w kłębki obdzielone nasyconym powietrzem: eksplorując związek koherentnej funkcji, z markowymi wokół elementami komórek.

Ponieważ dla sporego promila jest już zamknięta droga, a my wybraliśmy autostradę wybetonowaną Kismetem z konsekwencją streszczenia wstępnej wersji: na nieświadomej stronie bytu.

Niestety, gdy tylko pofolgujesz sobie, cudnie odeśpisz powszednią ascezę zadumy ziemi i w którymś z jej sposobów zabłyśnie odpryskami faktów przygód – z nostalgicznie swojskiego sennika.

One zaledwie musnęły jaźni preferencję, na powrót rozbudzając niezapomniane nam beztroskie dzieciństwo dorosło starczych syntez: o wieczyście nierozwiązanej zagadce Nativitas, czuwającej między przestrzeniami ostateczności.

Jej szlaki przebłyskują oddalonym niepokojem co raz marnieje, raz pobudza gawiedź kosmatymi chórami zupełnych władz umysłu – wciąż na nowo powtarzanych trzeźwością ceremonii powitania oraz równie częstych pożegnań w pragmatyce ogółu.

Skąd ufnie rozpościera skrzydła sokoli wzrok, by roziskrzonym okiem zapowiedzieć romantyczną jak dotąd: pochwałę doskonałej harmonii połączenia kwadratu w kole mandali. jej symbolu życia z kolorytem wzorów medytacji uświęcanych zmierzchami, z cymesem dziejącej się na naszych oczach - rozgwieżdżonej magii istnienia.

Natomiast baśniowa kraina wyobraźni tworzy ciągle nowe pragnienia, zapraszając ciekawskich gapi – na konsumpcję ewidentnie pozytywnej szajby.

I choćby przed nami Droga Mleczna majaczyła erupcją lepszego jutra, my już wiemy: nic przecież nie trwa wiecznie i ma do dyspozycji swój własny od startu ustanowiony czas, kluczący jednocześnie w zawijasach doczesności śmiechu, smutku czy coś pomiędzy.

Mamy zatem obowiązek poszukiwać fachowych konsultacji – o kosmicznej Enigmie pochodzenia.

Teraz rączo sugerują praojcowskie niewiadome, gdzie nam szukać siły sprawczej na nizinach ostatecznych: co prowadzą własne spory wbrew naturze przeczuwania, a słów mętne kompozycje uczą wiary w takt radości – w puls prawieków echa przyczyn retro-mitologii czaru – czaru cząstek i miłości.

Gdzie przypomnienie sobie estetyki piękna niesamowicie powabnej poezji, porusza nasze fenomeny zaczarowane oryginalnością.

Albowiem w tym jądrze rosną wewnętrzne dźwięki postrzegania impulsów, co fizycznym sprintem każdej opadłej maliny rarytasu, kokieteryjnie flirtują z weselnymi abstrakcjami wyrażeń niedorównujących horyzontowi jutra.

Nieraz ten pieśni profil schyla się do ust fair play reguł anonsujących zmysłowe incognito ornamentów tajemnie duchowego prospektu – bezgłos wiedzy.

Okryj się płaszczem wybiórczej myśli, aby móc przelać jej sekret w papier i na mitycznej ryzie wisiora zapisać tajną historię dzieła: co śląc podniety w śródmieściu głowy, umiała wskrzesić kolekcję wspomnień – każdej impresji, która minęła.

Ponieważ ziemska kula zlepkiem jest wyłącznie pierwiastków, które przenikają siebie analogami wersów na łące wypielęgnowanej: wzniosłością piękna.