Patrzyłam jak zaczarowana. Nigdy nie widziałam go w takiej formie. Wydawał się niezwykle silny, ale jego wzrok był tak przerażający, że sama zaczęłam się bać, czy na pewno nic mi nie zrobi.

Zaczęłam krzyczeć, bałam się, że nie dam rady. Prawdę mówiąc, chciałam się poddać. Pragnęłam tylko, żeby ból minął.

Byłam jego celem i w końcu mu się poddałam.

– Czy wilk zakochał się w kobiecie, czy kocie? – usłyszałam rozbawiony szept Nathana.
– Dla ciebie mogę być kimkolwiek zechcesz.

Oparłam obie dłonie o jego nagą klatkę piersiową, a on złapał mnie za biodra, przyciągając bliżej. Z zamkniętymi oczami czułam jego najmniejszy ruch. Objęłam go, a on, korzystając z sytuacji, złapał mnie za uda i podciągnął do góry. Objęłam go nogami w pasie. Poczułam, jak szczypie mnie w pośladek, a ja zaskoczona otworzyłam szerzej usta.
– Lizz…

Stałam tam, a jego wzrok przeszywał mnie na wylot, jakby odczytywał każdą najmniejszą notatkę o mnie. Jednocześnie czułam tworzącą się między nami nić porozumienia, jakąś dziwną więź, ale nie do końca wiedziałam, co się działo. Uczucie było bardzo silne i delikatne jednocześnie. Dość przyjemne, choć trochę niekomfortowe.

Płakałam nad ciałem ukochanego, wtulając się w jego pierś. Straciłam go, naprawdę go straciłam. On umarł przeze mnie.

Wszystko, co powiesz jest dla mnie rozkazem, my lady.

Jego wzrok był pełen desperacji i pożądania. Patrzył tylko na mnie. Widziałam w jego oczach, że zrobi wszystko, żeby dojść do celu. To nie był Nathan. To była bestia, która nim kierowała.

– Gdy wilk zobaczy swoją partnerkę po raz pierwszy, cały jego świat się zatrzymuje. Jest jakby ogłuszony i traci świadomość tego, co się dzieje dookoła.
– Przeżyłeś już coś takiego? – zapytałam niepewnie. Gdy go zobaczyłam pierwszy raz, poczułam coś dziwnego, choć nie byłam pewna co to było. Mógł mnie zachwycić jego wygląd i tyle. Tym bardziej, że był wtedy czarnym wilkiem, więc nie wiedziałam, że to on.
– Można tak powiedzieć – odpowiedział niepewnie, widocznie zakłopotany.
– I kto był…?
Nie chciałam zadawać tego pytania. Bałam się trochę odpowiedzi, choć w ostatnim czasie to ze mną spędzał najwięcej czasu. Ale czy to by znaczyło, że wpoił się we mnie?
– Tak. To ty jesteś moją partnerką.

– Nie powinnaś zostawać ze mną sam na sam – szepnął, zniżając się do mojej twarzy. Obserwowałam każdy jego ruch. Trzymał mnie w talii, pilnując, żebym nie uciekła. Wzrok miał skierowany prosto na moje usta.
– Co chcesz zrobić? – zapytałam niepewnie. Moje serce zaczęło przemawiać zamiast rozumu: “Pocałuj mnie, proszę”. Rozchyliłam delikatnie usta, licząc, że w końcu to zrobi. Spojrzał mi w oczy i uśmiechnął się. Czułam, że byłam w pełni od niego zależna, ale dlaczego? Dlaczego czułam się w ten sposób? Dlaczego tak silnie na mnie działał?