myślałem wtedy będę dobry
kiedy urosnę będę „naj”
wszystko porządnie poukładam w głowie
lecz ktoś mi huknął – Nie rób jaj!

nie ma recepty na piękno
pojawia się niespodziewanie na czyjejś twarzy
w czyimś uśmiechu
nie ma na nie przepisu
staje się i trwa jak długo chce

zaufaliśmy ciemnościom
które nas przecież muszą zdradzić
oczom niepoczętego jeszcze dnia

nieoczekiwanie przekroczyła
granicę między bajką
a moim polem widzenia
powaliła wiarę w młodość
i trwałość idei

dziś jestem już tylko poetą
skazanym na banicję
w kraju bez parszywych kotów
bez psów bezpańskich
dla których miałem otwarte serce i kieszeń

miasto moje któremu przysięgałem
niewierny wciąż do innych bram pukam
wciąż puszczam się w obce ulice
do nowych sklepów zaglądam
w innych pokojach światło zapalam

aż się wreszcie zakochałem
wtedy wreszcie zrozumiałem
że miłości nie odłożę w przyszłość za nic

czułem że jesteś mi potrzebna
musiałem cię odnaleźć
choć Bóg jeden wiedział
po co jak

Ach, obrzydliwa istoto
Wpadnij ty w sieć pająka!
Żyjesz chyba tylko po to,
By pełzać po mych członkach.

wzięłaś na barki
odpowiedzialność
za śmierć
uschniętej żaby

przeraziło się słońce
zbladło zakryło ciemnością
i strachem
nagle szum