Deszcz w parasol cicho puka, może właśnie Ciebie szuka? Chcąc zaprosić Cię w nieznane... W deszcz zabawy zakazane? Lecz gdy tylko masz kalosze, baw się w deszczu – bardzo proszę.

Nie krzycz w lesie, malutki, bo przestraszysz krasnoludki. Wśród korzeni pod drzewami swoje małe domki mają i przez szybki kolorowe leśne cuda podziwiają.

Nie powiem Wam, czy jest. Nie powiem Wam, że nie. Wiem tylko tyle, że jest odrobinę stary, czerwony ma nos, i długą brodę, i nosi okulary.

Za siedmioma wysokimi górami i za dziesiątym zielonym lasem, zupełnie na końcu świata, tam, gdzie czarownica na starej miotle lata… 

Już się znalazły! I obiecały, że będą odtąd słuchać starszego, jedna za drugą, z mamą i tatą, powędrowały nad staw – gęsiego. 

Ogonkiem merda na powitanie, brązowe uszka klapnięte ma. Nie jest za mały ani za duży, codziennie łapy brudzi w kałuży. Dołek wykopie lub raczej dwa, malutką plamkę na boku ma.

Z księciem księżniczka tańczy walca w złotych bucikach, lekko na palcach. Stukają złote obcasy o złotą podłogę w pałacu. I ja w złotym pałacu, na złotej sali byłam, przygasły złote światła, a ja – się obudziłam!

Popatrz czasami do góry, zobaczysz, jak płyną leniwe chmury, w ciekawych kolorach i kształtach, a każda z nich naszej uwagi warta.

Nie jeździ karetą do zamku na bale, a w brzydką pogodę nie nudzi się wcale. Do ludzi uśmiechać się lubi i nigdy się ze mną nie nudzi, i wszystkie na świecie najsłodsze lizaki, nie są tak słodkie jak mamy buziaki. 

Na dach lub drzewo szybko ucieka, nie bardzo lubi, gdy pies zaszczeka. Są takie koty, co drapią, i takie zmęczone, że jak usną, to chrapią. 

Przybiegły dzieci do lasu, narobiły rumoru, narobiły hałasu. Dzięcioł z wrażenia w drzewo nie stuka, aaa... cóż to się dzieje?

Z wierszyka o żabce morał wypływa: „Nie przeceniaj sam siebie, bo różnie z tym bywa”. 

Napadało deszczu na schody, aż płaczą z nadmiaru wody. Z pierwszego stopnia na drugi spływają wody strugi, z trzeciego na czwarty też woda kapie, ktoś może wodę do wiadra złapie? 

Jeżeli jeszcze nie wiecie, to powiem Wam w sekrecie: pewnego razu, letniego czasu zaginęło echo z lasu.

Raz tylko w roku się zdarza, w grudniowy mroźny dzień…

Patrz – gwiazdka spada i księżyc w pełni, pomyśl życzenie, jak w nie uwierzysz, może się spełni? Gdy dzień się skończy, a noc Cię zaskoczy, to się jej nie bój, ona ma tylko czarne oczy.

Przez las ciemny biegnie ścieżka. W lesie – czarownica mieszka. Czarna sukienka, w niej same dziury, brudne ma ręce, długie pazury, na głowie kołtun, włosy – w nieładzie i potargane, gdy je uczesze – coś z nich zostanie.

Bielutka chmurka stanęła nad stawem, wiatr ucichł, nie wieje i liści nie zamiata, usiadł cicho na brzegu i słucha piosenki skrzata.