Alan Harrison był moim przyjacielem. Przyjaźniliśmy się przez całą podstawówkę. Zanim poszliśmy do liceum, musiał wyjechać i nie było z nim kontaktu, ale teraz okazało się, że wraca? No ja chyba śnię.

– Dziękuję, jesteś cudowny – mówię, wdzięczna za jego uprzejmość. – Raczej ty, przepiękne stworzenie – odpowiada, uśmiechając się czule.

Layla była jak ogień i lód jednocześnie. Miała ten niezwykły urok, który przyciągał mnie do niej jak magnes. Z każdym dniem, kiedy spędzamy razem czas, moje uczucia zaczynają się pogłębiać. Dziewczyna jest uroczą, śmiałą i pełną energii osobą, która sprawia, że czuję się żywy.

Ludzie tłoczyli się wokół zaparkowanych samochodów, podziwiając ich błyszczące nadwozia i wydobywając z wnętrza dźwięki zagłuszające miasto. W powietrzu unosił się zapach spalonej gumy i benzyny, a w tle słychać było huk silników rozgrzewających się do walki. Na ulicy panowała gorączka i podekscytowanie.

Zwinnie obróciłam się w ramionach osoby, z którą tańczyłam i po raz kolejny tego wieczoru zatopiłam się w tych pięknych, intensywnie zielonych oczach.

Z lekkim zdezorientowaniem odwróciłam się w stronę drzwi, w których stał czarnowłosy chłopak, z tymi ślicznymi, zielonymi, hipnotyzującymi tęczówkami.

– Proszę, proszę – uśmiechnął się prześmiewczo. – Niezdara z plaży okazała się kuzynką mojego przyjaciela.

W momencie zapomniałam o bólu głowy i suchości w ustach. Wszystkie moje meble, ściany i nawet szyby od okna, były pokryte różowym brokatem. Stałam zszokowana i nie mogłam wymyślić, skąd ktokolwiek wziął tyle brokatu.

– Albo jedziesz teraz z nami, albo nie jedziesz wcale. – To jest szantaż! – krzyknął chłopak. – No wiem.

Zaczęliśmy tańczyć jak kiedyś. Chaotycznie, nie do taktu, tak jak chcieliśmy. To była nasza piosenka. Nasz czas. Jak tylko zaczął się refren, zaczęliśmy śpiewać razem z głośnikiem, drąc się przy tym na całe gardło.

Jak oparzona wybiegłam z pokoju i zbiegłam po schodach, prawie z nich po drodze spadając i bez namysłu rzuciłam się w rozłożone ręce Alana. Wtulona w jego silne ramiona, wdychałam zapach jego cudownych perfum.

Ubrana w czerwoną sukienkę do połowy uda odkrywającą ramiona, z czarnymi szpilkami i rozpuszczonymi, lekko pofalowanymi włosami wyglądałam cholernie dobrze. I nie pomyślałam tak dlatego, że mam wybujałe ego. No, może tylko trochę.

Nie miałam ochoty na rozmowę z chłopakiem, po tym, co od niego usłyszałam zaraz przed wylotem.

Załapałam, że odstawiam jakąś dziwną szopkę. Jest około 4:00 nad ranem, chłopak chce wrócić do domu, a ja go namawiam na następną kawę. Co ze mną jest nie tak?

Nasz dzień na wyspie był jak bajka, jak sen, który chcielibyśmy zatrzymać na zawsze, ale wiedzieliśmy, że wrócimy do rzeczywistości, do codzienności. Jednak tam, na wyspie przy latarni, mogliśmy na chwilę oderwać się od wszystkiego i żyć tylko dla siebie, dla chwili, dla tego pięknego miejsca, które na zawsze zapadło w naszej pamięci.

– Halo? – Bądź gotowa o 20:00. Zabiorę cię gdzieś. – Devon? – Nie, ksiądz proboszcz – prychnął chłopak. – Zamierzasz mnie wywieźć do lasu i poćwiartować? – zażartowałam. – Do lasu w pewnym sensie tak, ale raczej po to, żeby wyciąć organy – powiedział śmiertelnie poważnie.

Odłożyłam telefon na mały stolik i podwinęłam nogi na krześle, opierając na nich dłonie i głowę. Miałam dość. Wszystko się sypało.

Niezależnie od tego, ile czasu upłynie, rany się zabliźnią, ale nie znikną. Jednak życie jest zbyt krótkie, by tkwić na siłę we wspomnieniach, które nie wnoszą nic dobrego do twojego życia, a tylko je pogarszają i powodują twoje złe samopoczucie.

Zatrzymałam się przy samym wejściu na plażę i już spokojnym krokiem, popijając wodę, ruszyłam w stronę morza. Stanęłam niedaleko miejsca, do którego docierała woda. Zamknęłam oczy i pozwoliłam, aby morska bryza owiała moje ciało.

– Bo wszystko, czym się zajmujesz, powinno mieć ostrzeżenie: nie korzystaj, bo zarazisz się jakimś gównem – powiedziałam dumna, widząc, jak kąciki ust opadły mu w dół.

Kochałam go. Nie tak, jak się kocha chłopaka, w którym się jest zakochaną. Kochałam go jak brata, przyjaciela. Jak osobę, która zawsze była. Przez chwilę jej zabrakło, bo pozwoliłam jej odejść i długo nie mogłam się po tym pozbierać. Teraz on wrócił i nie zamierzałam dać mu odejść po raz drugi.

– Wróciłeś – wyszeptałam, odsuwając się od niego. – Ja zawsze wracam.

– Słyszałaś – zaczęła nagle – że do miasta wraca Alan?