– Kochani, powiem wam coś, ale żądam zachowania ścisłej tajemnicy. Zgoda? – Naturalnie! – Te deski przeznaczone były na podłogę w moim domu. Leżą tu od ubiegłego roku i schną. Znakomicie nadają się teraz do obróbki. – A dlaczego to jest tajne? – szeptem spytał Michał. – Gdyby się we wsi dowiedzieli, że zamiast podłogi zrobiłem z tych desek łódź, wzięliby mnie na języki. Wiecie, jacy są czasem ludzie. Na pewno by powiedzieli: stary i pstro mu w głowie. Nie ma porządnej podłogi, a wybudował łódź, która nie wiadomo po co jest mu potrzebna. Ludzie nie wszystko rozumieją… – No bo pewnie: co z tą podłogą? – zapytał Krzysiek. – Widzicie, już pierwszy prześmiewca się znalazł. Zawsze chciałem tę łódź zbudować. Już w młodości ciągnęło mnie do wody. Ale później, po wojnie, okazji nie było. Zająłem się czymś innym i wreszcie osiadłem tutaj. Długo byłem sołtysem, tak, tak. Z roku na rok były jednak rzeczy ważniejsze niż jakaś tam łódka. Czy one rzeczywiście były ważniejsze? W domu podłoga jest. Widzieliście, chodziliście po niej. Stara, bo stara. Ale jeszcze i mnie przetrzyma… Mam wnuka. Wyjechał właśnie z rodzicami za granicę. Może on, kiedy dorośnie, położy nową podłogę… Zamyślił się na chwilę. Wreszcie wolno powiedział, nie patrząc na nikogo: – Bo marzyć trzeba zawsze. O wszystkim: o rzeczach pięknych i strasznych, o dalekich morzach i niezdobytych górach. O tym, czego człowiek najbardziej pragnie. Czasem jakieś marzenie się spełni…

fragment książki