Urodziny Anastazji i zawirowania, które wyniknęły w tajemniczych okolicznościach, sprawiły, że rodzice zaczęli dostrzegać, co naprawdę liczy się w życiu. Zrozumieli, że największym prezentem dla dziecka nie są luksusy, lecz obecność i miłość.

Kiedy Eliza opowiadała jej o swojej szkole, Anastazja zamknęła oczy i wyobraziła sobie, że też siedzi w ławce, ma koleżankę obok i panią nauczycielkę, która uśmiecha się do niej tak, jak Eliza teraz.

– To są wasi znajomi! – wykrzyknęła. – A ja mam tylko Lili z parku i Elizę, która naprawdę mnie rozumie. Dlaczego nie widzicie, że nie potrzebuję kolejnych prezentów, tylko prawdziwych przyjaciół?

Anastazja długo patrzyła w okno, a potem szepnęła: – Wolałabym nie mieć tych wszystkich zabawek i sukienek, gdybym tylko mogła mieć rodziców, którzy mają dla mnie czas. Tak zwyczajnie. Na spacer, na rozmowę, na przytulenie.

– Moim wymarzonym prezentem jest pójście do normalnej szkoły, najlepiej tej obok parku. I wierzę, że je spełnicie – powiedziała, patrząc prosto w oczy rodzicom.

Anastazja nie żegnała się z rodzicami. Wybiegła z jadalni i zatrzasnęła drzwi swojego pokoju. ‘Dlaczego nikt mnie nie pyta, czego ja chcę?’ – szepnęła przez łzy.

– Elizo, ale zapomniałam o tobie! Jeżeli ja pójdę do szkoły, to nie będziesz potrzebna i rodzice cię zwolnią. – Kochanie, tym się nie martw. Ważne, abyś ty była szczęśliwa, a jeżeli tylko pójście do szkoły sprawi ci radość, to ja też będę zadowolona.

– Wolałabym nie mieć tego wszystkiego… w zamian chciałabym tylko was!

– To jest prezent dla mnie, czy dla was?

– Idę do szkoły! – zawołała w podskokach. – Będę rozmawiać z dziećmi, będziemy się uczyć i bawić! Może nawet rodzice mnie odbiorą i pójdziemy razem do parku… to będzie najpiękniejsze urodzinowe życzenie!

Rodzice Anastazji nigdy nie zauważyli, że ich córka bardziej niż nowe ubrania czy balet marzy o tym, żeby ktoś po prostu usiadł obok i wysłuchał jej historii. Historii, których miała tysiące w sercu.

– Wiesz, Elizo, może zrobimy coś wyjątkowego dla rodziców? – powiedziała Anastazja. – Zobaczą, że mi zależy, i może zmienią podejście. Może wtedy zgodzą się na szkołę… albo chociaż pobawią się ze mną przez chwilę.

– To jest ten wasz wspaniały prezent urodzinowy? – zapytała Anastazja podniesionym głosem. – Balet? A ja chciałam tylko chodzić do szkoły, takiej zwykłej, z dziećmi. Chciałam mieć koleżanki i kolegów, chciałam śmiać się z nimi na przerwach i bawić się po lekcjach. Czy to naprawdę tak wiele?

Swobodna zabawa w parku, śmiech i drobne wygłupy sprawiały, że Anastazja pogodniała. Tam mogła zapomnieć o luksusach i samotności, tam była po prostu dzieckiem.

– Ale mnie się nie podoba! To jest prezent dla mnie, czy dla was? Bo to wam się wydaje, że będę zadowolona! A przyjęcie urodzinowe dla kogo jest? Też dla was, bo kto przyjdzie z moich znajomych? Nikt, bo ich nie mam!

– Idę do szkoły! Do prawdziwej szkoły!

Kiedy śmieje się dziecko, śmieje się cały świat.

Do pełni szczęścia Anastazji brakowało kilku elementów – zupełnie jak w niekompletnych puzzlach.