Trzy wymiary to zbiór dwudziestu ośmiu krótkich opowiadań. Choć każde prezentuje innych bohaterów, a przedstawione wydarzenia i sytuacje różnią się między sobą, łączy je jedna rzecz – niepełnosprawność oraz wynikające z niej problemy przedstawione zarówno w realiach PRL-u, jak i współczesnych. Trudne relacje damsko-męskie, rodzinne i towarzyskie, niedostosowane przepisy, kłopoty zawodowe, często też ignorancja innych – to rzeczywistość osób z niepełnosprawnościami, mimo przemian ustrojowych oraz zmian, jakie zachodzą w mentalności społecznej. Nie oznacza to jednak, że niepełnosprawni nie mogą znaleźć miłości i szczęścia. I nawet jeśli jest to trudne, zawsze pozostaje nadzieja…

Parę lat temu pan Zbigniew zapytał, czy nie napisałabym jego historii. Poradziłam, by zrobił to sam, skoro ma potrzebę podzielenia się opowieścią, a ja mu będę kibicować. I tak uczynił w „Trzech wymiarach”. Pisanie Zbigniewa Michurskiego należy do gatunku autobiografikcji, czyli życiopisania i wypływa właśnie z potrzeby opowiedzenia swojej historii. Niektóre teksty mają formę wspomnień, inne zbliżają się w stronę opowiadania, a wszystkie łączy temat życia z niepełnosprawnością. Michurski pisze o życiu z niepełnosprawnością, byciu z nią wśród przyjaciół i nieprzyjaciół, o dojrzewaniu, miłości, seksie, samotności, tęsknocie. Autorowi udaje się uniknąć niebezpieczeństwa egocentryzmu, a jego spokojny, delikatny głos, pozbawiony niepotrzebnych ozdobników i pretensjonalności, tchnie zaskakującym optymizmem mimo wszystko. Ten pogodny ton i żywotność opowiadającego czyni lekturę miłą i budującą. Życiopisanie Michurskiego to wielowątkowa opowieść snuta przy ognisku albo przy stole w gronie przyjaciół, do których dołączyć może też obca osoba. Nie jest to ani powieść, ani zbiór opowiadań, ani autobiografia, ale właśnie gawędziarska historia życia kogoś, kogo warto poznać.

Joanna Bator