"Tina"

Nie wierzcie Dantemu, to fikcja. Piekło jest tu, na Ziemi.

"Dzieci głosu nie mają"

Malec nie ruszył się z miejsca, patrzył błagalnym wzrokiem w oczy swojej mamy, jakby chciał zmusić ją do jakiejś interwencji, ale ona milczała. Na jej twarzy zagościła obojętność i bezradność. Opuścił w dół głowę, narzędzia wypadły mu z rąk… Podeszła Celinka uderzyła chłopca w twarz, zabrała szpadelek i uciekła do swojego taty.

"Pieskie życie"

– Zaraz, ja tam nie jadę na polowanie, tylko jako zwierzyna łowna, jakaś łania – powiedziała Katarzyna. – Widziałaś, Kasiu, łanię po sześćdziesiątce? – zapytała Irena. – Ty to zawsze potrafisz obedrzeć człowieka z marzeń.

"Michał"

Ciągle się gubił w zakamarkach muzealnych, gdzie wszystko do niego mówiło w tylko przez niego rozumianym języku. Odnajdywała go na strychu, gdzie siedział zapatrzony w rzeźby artystów ludowych: proste, kanciaste, niewygładzone postacie kowali, żniwiarzy, muzykantów, świętych. Tam mógł przebywać godzinami. Kiedyś spotkała go w sali wystaw malarstwa – siedział na środku i patrzył na obrazy. Niekiedy pochylał głowę, obserwując obrazy pod różnymi kątami, obracał się, zamykał oczy i znowu patrzył na malowidło. Wstawał z podłogi i przechodził do następnej sali, oglądając się za siebie, czy postacie z obrazów nie zniknęły. Przychodził do mamy i mówił: – Ci ludzie na obrazach poruszają się, coś mówią, ale trudno ich zrozumieć, a kiedy słońce zachodzi, bledną i umierają.

"Najwierniejszy przyjaciel"

Jakiś czas temu przyjaciel Jana i Józefa, Piotr, też jak oni emeryt, zginął przejechany przez tramwaj… Nie, nie działo się to na Patriarszych Prudach, jak niektórzy pomyśleli, ale tu, w ich mieście, na ruchliwym skrzyżowaniu tramwaju numer piętnaście z linią autobusu numer sto czterdzieści cztery, którym Piotr miał zamiar dojechać do domu. Zawsze zabierał ze sobą psa, kudłatego kundla, nie wiadomo jakich rodziców, zresztą nie o rasę tu chodzi, a o wierność, którą pies darzył swojego pana.

"Pajacówka"

– Naopowiadacie, ojciec, chłopcu tych historii i spać po tym nie może, a za dnia chodzi zamyślony, nic tylko księdzem będzie albo… Chodź, Antoś, do łóżka – powiedziała mama. – A skąd się o tym wszystkim dowie, kiedy mnie zabraknie? Tak sobie myślę, że on nie będzie księdzem ani na roli nie zostanie, pewnie będzie kimś… Ja wiem…