,,Pchnęłam ciężkie drzwi, które głośno skrzypiąc, wpuściły mnie do środka.
W pomieszczeniu panowały egipskie ciemności, niewiele widziałam.
Poruszałam się po omacku. Po przeciwnej stronie dostrzegłam coś jakby
okno, tylko przysłonięte zasłoną. Powolutku podeszłam w to miejsce i rozsunęłam
zasłonę, wpuszczając do środka słabe światło. Pomieszczenie
okazało się ogromne, ciągnęło się tak daleko, że ledwie widziałam jego
drugi kraniec. Znajdowało się tu wszystko, co zapewne kiedyś było użyteczne.
Teraz jednak pokryte grubą warstwą kurzu i pajęczyny nie wyglądało
zachęcająco. Poczułam się trochę nieswojo, jak intruz. Przez moment
chciałam się nawet wycofać, lecz ciekawość zwyciężyła. Tyle tu było do
odkrycia. Znajdowałam stare meble nadgryzione zębem czasu, stare listy,
znoszone ubrania, kiedyś zapewne bardzo eleganckie i modne. Nie wiem,
czego właściwe szukałam. Wtedy myślałam po prostu, że oto znalazłam
świetny sposób na zabicie nudy. Mogłabym tu szperać cały dzień, a i tak
zapewne nie zdążyłabym wszystkiego obejrzeć. Minęło sporo czasu, nim
odkryłam coś, co naprawdę mnie zaciekawiło. Właściwie to zszokowało,
lecz wówczas nie byłam zdolna do właściwej oceny sytuacji. Trzymałam
oto w rękach portret przedstawiający ciotkę Margot. Kobieta na obrazie
miała długie, kasztanowo-rude włosy i ten sam charakterystyczny uśmiech.
Musiała być o wiele lat młodsza, bez wątpienia była to jednak ciotka. I nie
byłoby w tym obrazie niczego szczególnego, gdyby nie fakt, że sportretowana
kobieta wyraźnie spodziewała się dziecka”.