Myślę, że powody są dwa, dla których autorka prezentuje nam taką, a nie inną historię. Z jednej strony pragnie stworzyć opowieść romansowo – obyczajową, która nie będzie do końca kolorowa i usłana płatkami róż, z drugiej zaś chce wykreować obraz swoistej „polskości”, która, choć wykluła się już dziesięciolecia temu, to do dzisiaj zbiera swoje żniwa – jest to widoczne zarówno na rodzimych podwórkach lokalnych, jak i tych większych, można nawet śmiało rzec, państwowych. Jest to gruntowna analiza społeczna, która wyjaśnia pewne mechanizmy, o których opowiadają nam starsze pokolenia, a które to młodsze wykorzystują na różne sposoby. Myślę, że warto przypatrzeć się tej powieści i przeczytać ją, nawet jeśli nie jesteśmy fanami literatury obyczajowej. Polecam!