Przed nastaniem „ery ludzkości”, która zmieniła siłę życiową w świadomość, życie emocjonalne było łatwiejsze, gdyż zwierzęta nie kierują się nigdy nienawiścią, oczywiście zabijają się nawzajem, ale tylko po to, by same mogły przeżyć.

Wiara w połączeniu z silną wolą jest głównym narzędziem służącym do wywierania pożądanych efektów.

„Wszystko jest liczbą” – powiedział Pitagoras, a wszechświat budowany jest według matematycznych reguł. Problem jednak tkwi w tym, że matematyka jako idea to czysta abstrakcja, coś, co fizycznie nie istnieje – informacja „tworząca” złudę rzeczywistości znana wśród hindusów jako MAYA.

Czas to jedyna energia wypełniająca multiświat i to właśnie z tej energii tworzą się kolejne, pierwotne osobliwości.

Żydzi, muzułmanie i chrześcijanie źle wszystko zrozumieli... Mieszkańcy Ziemi dzielą się na dwa rodzaje: tych, którzy są rozumni, lecz bez religii i tych, którzy mają religię, ale są bez rozumu.

Panteizm utożsamia wszechświat z Bogiem, jednakże Bóg panteisty nie jest antropomorficzną istotą, to bardziej życie samo w sobie, pod postacią kosmicznej świadomości przenikającej wszystko.

Obowiązek ścisłego przestrzegania tabu boskiego imienia i trzymania go w tajemnicy przedstawia rabinistyczna opowieść o żeńskim demonie Lilith, mordującym noworodki. Rabini uważali Lilith za pierwszą żonę Adama, stworzoną – tak jak on – z prochu ziemi.

„Módl się” do swoich pragnień, które już istnieją w Twoim umyśle, zamiast do bóstw, by to one sprawiły ich zaistnienie, bo wówczas nic się nie stanie.

Jeśli człowiek jest jednością ze swoim sukcesem, wtedy sukces jest gotów być jednością z nim.

Przestańmy fantazjować i przedstawmy sprawę odważnie oraz wprost, przyznając sami przed sobą, że całkowity brak dowodów na istnienie Boga jest najlepszym dowodem na jego nieistnienie.

Jesteśmy leniwi i to lenistwo doprowadziło nas „do punktu, w którym nie wiemy, po co istniejemy. Nie używając mózgów, zapomnieliśmy o tajemnej wiedzy tkwiącej w naszych ciałach, zmysłach i snach".

Rzecz traktuje o życiu mistyczno-religijnym człowieka widzianym przez pryzmat psychologii, fizyki kwantowej oraz religioznawstwa.

Wspomnienia komórkowe stanowią wzorzec dla mózgu, a każda żywa istota jest sumą swoich myśli, których rodzaj (szczęście lub stres) za sprawą impulsów elektrycznych dociera w każde zakamarki naszego ciała.

Na cechy wody największy wpływ ma obecność człowieka, a ze wszystkich „omywających” wodę emocji, które są udziałem ludzi, na jej strukturę najbardziej pozytywny odcisk wywierają emocje związane z miłością i wdzięcznością.

Nie jesteśmy narodem wybranym czy też istotami uprzywilejowanymi w jakikolwiek sposób. Gdyby w tym momencie coś – np. meteor czy kometa – rozbiło Ziemię na drobne kawałki, nie zrobiłoby to na wszechświecie większego wrażenia. Istniałby on dalej i stwarzałby przestrzeń życiową dla form.

Przeświadczenie o niebiańskim pochodzeniu horoskopu towarzyszyło człowiekowi od momentu, kiedy pierwszy raz świadomie spojrzał on w niebo. Za jego sprawą zaglądano w przyszłość, planowano działania wojenne, projektowano budowle, leczono dolegliwości...

Co jednak zrobić, gdy wiara współgra tylko z tymi myślami, które napełniają nas obawą czy lękiem?

Oddziaływanie czasu jako energii można łatwo zaobserwować, w przyrodzie energia ta powoduje starzenie się rzeczy. Jest to uwarunkowane tym, że materia jest pasywna i ulega zmianie tylko na skutek działania na nią siły.

Ludzkość zbliża się do globalnego kryzysu, i w celu poprawy swojej rzeczywistości każdy człowiek powinien rozważyć w zaciszu swojego sumienia potrzebę przejścia na wyższy poziom „świadomości”, zwany altruizmem.

Człowiek swoim istnieniem obdarza Boga energią, „żywi” go modlitwą i wiarą, a umiejętnie ukierunkowana energia daje życie indywidualnemu bóstwu.

Tak jak imię determinuje postawę człowieka za sprawą bóstwa, które jest w nim zaklęte, tak układ wszechświata (w momencie narodzin każdego z nas) ma wpływ na osobowość człowieka oraz bóstwa związanego z daną osobą.

Imię to dusza tego, który je nosi. Nie ogranicza się ono jedynie do samej nazwy, to nieodzowna część składowa nazwanego, bo wszystko, co nienazwane – wierzyły starożytne ludy – jest bez znaczenia.

Jeśli się smucimy, to żyjemy przeszłością. Jeśli natomiast się boimy, to znaczy, że żyjemy przyszłością. Jeśli zaś jesteśmy spokojni, to żyjemy teraźniejszością.

Pomimo iż zaświaty skurczyły się w dzisiejszych czasach z ogromu przestrzeni, jaką jest „niebo”, do niedorzecznie małych rozmiarów skali Plancka, to i tak nie można się pozbyć wrażenia, że wszystko, co nas otacza, jest celowym działaniem.

Boga szukać należy w sobie jako indywidualny twór wewnętrznej siły. Tak na dobrą sprawę taka istota to czysta wiara. To zjawisko, a nie byt, od którego zależy wszystko. Jeżeli tego nie pojmiemy, to w dalszym ciągu będzie dochodziło do sytuacji, w której człowiek będzie się modlił, oczekując aprobaty istoty Boskiej, zawiedziony tym, że nic się nie dzieje.

W opisie świata liczbami pierwszymi zawarty jest szablon „stwórcy” który za pomocą połączenia prostych kodów tworzy skomplikowane formy posługując się w tym celu „matematycznym potencjałem wieczności” gdzie nieskończona liczba prostych kodów daje nieskończoną ilość kombinacji obrazowania świata.

Moja córcia Ola nie mogłaby być mamą dla lalki bez imienia, a w momencie, gdy lalka nazywa się już Zuza, można zacząć o nią dbać, spytać się, czy nie jest czasem głodna, czy dobrze się czuje i nie boli ją brzuszek od zbyt dużej ilości zjedzonych lodów.... Taka lalka („z duszą”) zawsze odpowie na pytanie i nawet jeśli zrobi to w języku, który rozumieją tylko dzieci, to każdy rodzic wie, że dobra z niej przyjaciółka.

Zastanawialiście się kiedykolwiek, czemu ryba wykształciła z płetw kończyny? To proste... By wyjść z wody, ale nie dla kaprysu, tylko dlatego, że tak chciał.

Dejavu to bardzo interesujące uczucie, bo jest związane z emocjami. Nagle pojawia się przekonanie, że wszystko, co jest dookoła nas, jest nam znane. Często towarzyszy temu przekonanie, że wiemy, co się za chwilę wydarzy. Taki stan rzeczy może pięknie nam się przysłużyć, wystarczy słuchać wszechświata, wierzyć w swoje przeczucia i dostrzegać subtelne zbiegi okoliczności, bo to „wspomnienia”, które się już w przyszłości wydarzyły.

[...] co Bóg robił przez wieczność, zanim stworzył świat? Święty Augustyn znalazł na to pytanie odpowiedź – równie niedorzeczną i banalną jak samo pytanie – ale jakoś trzeba było przecież ratować Boga. Stwierdził on dość naiwnie, że Bóg przygotowywał piekło dla ludzi zadających takie pytania.