Nie ma chyba lepiej opisanego miasta w Polsce, jak jej stolica. Okazuje się jednak, że wciąż można chcieć pisać o niej i wciąż znajdą się tacy, którzy będą chcieli na jej temat czytać i o niej dyskutować. „Sen o Warszawie” jest jedną z tych pozycji, która pisana były sercem, bo powstała z miłości do miasta i choć tytuł mógłby sugerować miłość wyidealizowaną, absolutnie nie mamy tu do czynienia z rodzajem hagiografii czy bezrefleksyjną laurką próbującą niepotrzebnie wyidealizować obiekt swojej fascynacji. Warszawa na kartach książki jest prawdziwa i przedstawiona w sposób wnikliwy i analityczny, co nie powinno nikogo dziwić, bo jej autorem jest architekt, który całe życie spędził w tym mieście, który – co naturalne, miał też wkład w jej budowę.

Jest Warszawa dawna i Warszawa współczesna. Jest też przede wszystkim widoczna fascynacja tak miastem, jak i samą architekturą jako dziedziną, sztuką, praktyką. Autor idzie krok dalej. Próbuje podjąć wątek, w jakim stopniu i w jaki sposób pandemia koronawirusa wpływa i wpłynie na formę przyszłego budownictwa. Wykazuje związek „wielkich” chorób z przemianami w zakresie architektury i infrastruktury miejskiej. Powołuje się na doniesienia historyczne, dane statystyczne, konkretne przykłady. Trzeba przyznać, że całość czyta się dobrze. Opisy są soczyste, bardzo emocjonalne, ciekawe.