Lucjusz Leski interesuje się człowiekiem jako całością, przyjmuje go z pełnym bagażem zalet i wad, starając się nie oceniać, a pokazać go nam w różnych odsłonach: banalnego szczęścia, życiowego dramatu, niespokojnych poszukiwań… W wielu z bohaterów odnajdziemy kawałek siebie, własnych doświadczeń. Bo każdego z nich dotyczą zwykłe, powszednie sytuacje, jakie spotykają i nas. Może więc wyciągniemy jakieś lekcje dla siebie na przyszłość, albo upewnimy się w słuszności podjętych wyborów, uśmiechniemy do własnych wspomnień, machniemy lekceważąco ręką, mówiąc z uśmiechem – to minie… W każdym razie na pewno nie pozostaniemy obojętni, co jest dużą zaletą narracji, jaką wybrał i konsekwentnie poprowadził autor.

Słowem podsumowania, są to opowiadania pełne ludzkiej codzienności - pełne zarówno nieszczęść i nie-tak-perfekcyjnej miłości; jak i przypomnienia o tym, jakie to życie jest niedoskonałe i krótkie; że miejsca na błędy nie zawsze jest wystarczająco, a żaden człowiek nie wie, ile tego czasu zostało; nie wie, gdzie jest Bóg i dlaczego nie pomaga. Żeby zdawać sobie sprawę z tych rzeczy nie trzeba być filozofem - wystarczy być zwykłym człowiekiem. Ponieważ każda osoba doświadcza różnych nieszczęść - są one obecne wszędzie, przez które okno byśmy nie zajrzeli.

„Rozmowa na cmentarzu” to miejsce, w którym każdy z nas się w jakimś stopniu odnajdzie. Czytasz o rożnych perypetiach młodych i starych i podświadomie zaczynasz szacować własne życie. Oceniać jego wartość. Kładziesz je na szali i próbujesz przeliczyć. Tak też robi Leski, lecz prawda jest taka, że wartości życia nie da się oszacować. Życie jest bezcenne i wymyka się wszelkim tabelom i wykresom. Leski zaprasza nas do zajęcia miejsca obok niego, na ławce. Zaprasza by z nim pobyć. Ot tak, zwyczajnie, w ciszy, w zadumie, w blasku dnia.