"Samotna kobieta"

Zakrył dłonią jej usta, wziął na ręce, zaniósł do stodoły i rzucił swój łup na siano. Nie krzyczała, w drugiej izbie spały jej dwie córki. Nie wiedziała, ilu Rosjan jest koło jej domu. Krzyk nocą niesie się daleko...

"Trójkąty, czyli geometria uczuć"

ZOSIA: Dzień dobry, nie wierzyłam, że pan przyjedzie, a jednak…

ALEKS: Witam, jest pani bardzo podobna do swojej mamy, w  pierwszej chwili postanowiłem, że się nie ujawnię, wydawało mi się, że serce nie wytrzyma, wiek już nie ten. Taki właśnie obraz Zuzanny mam w  głowie od przeszło czterdziestu lat… Nawet barwa głosu…

ZOSIA: Wydaje się, że przeszło czterdzieści lat to dużo i czas powinien zamazać to wszystko, tym bardziej, że na pewno pan się ożenił? Wyrzuty sumienia, miłość niespełniona, a może coś innego? 

"Rozmowa na cmentarzu"

− Jak on kochał swoje dzieci, Edek, ty nigdy nikogo tak nie będziesz wielbił On dla nich skończył ze sobą, wstydził się siebie, ale nie potrafił sobie z tym poradzić − No i co, niedoszły kleryku, powiedz, gdzie jest Bóg, dlaczego nie wkroczył w jego popieprzone życie, powiedz mi, prawie księże!

"Oddział Przywracający Nadzieję w szpitalu jednoimiennym"

− Mamo, ten od wariatów przyszedł… Mnie się wydaje, że on chyba też jest nienormalny − Cicho bądź, to twój ojciec − Jesteś tego pewna? − Nie bądź bezczelna − Mamo, czy to jest normalne, żeby człowiek dojrzały, doktor psychiatrii, bawił się żołnierzykami?

„Rozmowa na cmentarzu” to miejsce, w którym każdy z nas się w jakimś stopniu odnajdzie. Czytasz o rożnych perypetiach młodych i starych i podświadomie zaczynasz szacować własne życie. Oceniać jego wartość. Kładziesz je na szali i próbujesz przeliczyć. Tak też robi Leski, lecz prawda jest taka, że wartości życia nie da się oszacować. Życie jest bezcenne i wymyka się wszelkim tabelom i wykresom. Leski zaprasza nas do zajęcia miejsca obok niego, na ławce. Zaprasza by z nim pobyć. Ot tak, zwyczajnie, w ciszy, w zadumie, w blasku dnia.

"Samotna kobieta"

Azjata obszedł dom dookoła, zatrzymał się przed oknem, z którego sączyło się na zewnątrz mdłe światło lampy naftowej. Przy stole naprzeciw okna siedziała młoda kobieta i dziergała na drutach. Była w koszuli nocnej, z gołymi ramionami. Kałmuk zapatrzył się w nią dzikim wzrokiem, sygnał z mózgu przeleciał po całym jego ciele i zatrzymał się w okolicach lędźwi.

"Siostry"

Żyje się dla tego, co nastąpi, a po osiągnięciu zamierzeń przestaje się o tym myśleć, bo rozum wynajduje nowe cele, którym wszystko znowu podporządkowuje, pomyślała Patrycja, nim zadzwoniła do męża, informując go o śmierci siostry.

"Oddział Przywracający Nadzieję w szpitalu jednoimiennym"

Wyciągnęli kaftan, przewrócili mnie na leżankę i to wszystko na oczach mojej wnuczki i synowej Wnuczka w płacz, no i synowa: „Niech mama nie stawia oporu, bo się rozzłoszczą i mamę zwiążą” Synowe takie są, zawsze zwracała się do mnie w trzeciej osobie: mama weźmie, mama posłucha… Wiadomo, obca krew, a wnuczka normalna: „Babciu, dać ci wody, a może coś mocniejszego?”.

Lucjusz Leski interesuje się człowiekiem jako całością, przyjmuje go z pełnym bagażem zalet i wad, starając się nie oceniać, a pokazać go nam w różnych odsłonach: banalnego szczęścia, życiowego dramatu, niespokojnych poszukiwań… W wielu z bohaterów odnajdziemy kawałek siebie, własnych doświadczeń. Bo każdego z nich dotyczą zwykłe, powszednie sytuacje, jakie spotykają i nas. Może więc wyciągniemy jakieś lekcje dla siebie na przyszłość, albo upewnimy się w słuszności podjętych wyborów, uśmiechniemy do własnych wspomnień, machniemy lekceważąco ręką, mówiąc z uśmiechem – to minie… W każdym razie na pewno nie pozostaniemy obojętni, co jest dużą zaletą narracji, jaką wybrał i konsekwentnie poprowadził autor.

Słowem podsumowania, są to opowiadania pełne ludzkiej codzienności - pełne zarówno nieszczęść i nie-tak-perfekcyjnej miłości; jak i przypomnienia o tym, jakie to życie jest niedoskonałe i krótkie; że miejsca na błędy nie zawsze jest wystarczająco, a żaden człowiek nie wie, ile tego czasu zostało; nie wie, gdzie jest Bóg i dlaczego nie pomaga. Żeby zdawać sobie sprawę z tych rzeczy nie trzeba być filozofem - wystarczy być zwykłym człowiekiem. Ponieważ każda osoba doświadcza różnych nieszczęść - są one obecne wszędzie, przez które okno byśmy nie zajrzeli.