Mówili mu, że to wstyd, by dorosły facet uganiał się za owadami. Wcześniej czy później jednak okazywało się, że nie pasował do świata, do którego miał należeć. Nie lubił betonu na ulicach, a tym bardziej ciasnego garnituru. Zamienił więc betonowe miasta na dróżki leśne, garnitur na luźne ubranie i kapelusz ojca, a muzykę nowoczesną na szum lasów i morskich fal. Takie podejście sprawiło, że stał się samotnikiem i był nim aż do czasu otrzymania pewnej wiadomości i wizyty w Bogocie...

"Siedział na niskiej drewnianej ławie, która przypominała kłodę drzewa. Był przemoczony do suchej nitki, ubranie przyklejało się do ciała, powodując szczypanie niezagojonych ran. Nie wiedział, co jest lepsze: ból czy chwila orzeźwienia. Wioska była mała: parę domów, dwie krzyżujące się drogi i trochę zagród dla zwierząt. Zobaczył chudego staruszka siedzącego nieopodal. Był zgarbiony, miał pomarszczoną twarz, chude, wygięte na zewnątrz kolana i cofniętą brodę, prawdopodobnie z powodu nieleczonej wady zgryzu. Trwał tak, zapatrzony w mokrą zasłonę przed sobą. Ron siedział obok przez dłuższy czas. Nigdzie mu się nie spieszyło i choć nic wyjątkowego się nie działo, czuł, że żyje."