Poemat pt. Requiem miłości napisany został wierszem, z okazji 72 rocznicy wybuchu II wojny światowej. Głównym jego bohaterem, w sensie literackim, a nade wszystko moralnym, jest ojciec autora, Ignacy Szymański. Był on w szarży starszego plutonowego jeźdźców konnych Wielkopolskiego Pułku Kawalerii stacjonującego w okolicach Leszna wielkopolskiego. 9 września 1939 roku otrzymał wezwanie do natychmiastowego stawienia się w pułku. Miał się udać do Puszczy Kampinoskiej, w której toczyły się bardzo ciężkie walki z najeźdźcą niemieckim, mające nie dopuścić armii hitlerowskiej do zagrożonej stolicy. Razem z innymi żołnierzami Ignacy Szymański dotarł na miejsce 17 września. Tam trafili w prawdziwe piekło walki na śmierć i życie. Żołnierze dzielnie przeciwstawiali się przeważającym siłom wroga i jego zmotoryzowanym formacjom. Pewien kolega bohatera poematu, żołnierz pochodzący z tej samej co on miejscowości, z glejtem, cały i zdrów powrócił na łono rodziny. Propozycję pójścia w jego ślady ojciec autora zdecydowanie odrzucił, wygłaszając swoje, jak to ujmuje wiele lat później autor poematu, requiem miłości do Ojczyzny: „Za Ojczyznę trzeba walczyć do ostatniej kropli krwi”. W trakcie kolejnej szarży na wroga Ignacy Szymański poległ od serii hitlerowca. Pochowany został wraz z towarzyszami niedoli w Puszczy Kampinoskiej. Po wojnie ciała ekshumowano i przeniesiono do zbiorowej mogiły na cmentarzu wojskowym w puszczy, wraz z dziewięciuset pierwszymi ofiarami zbrodniczej wojny, wywodzącymi się z Pułków Wielkopolskiego i Śląskiego. Dopiero po pięćdziesięciu ośmiu latach od tej bohaterskiej śmierci, po wieloletnich poszukiwaniach rodzina odnalazła budzący ogromny żal i emocje grób.