– Oni w ten sposób chyba chcą oczyścić swoje sumienie. Uważają, że jeżeli powiedzą: ,,o, jaka szkoda”, ,,co za tragedia”, to sprawa załatwiona, a tymczasem tak nie jest… – wyjaśniła. Nie za bardzo to rozumiałem, może dlatego, że nie chciałem zrozumieć. – Daj spokój, ludzkie sprawy są skomplikowane – odezwał się Złoty, zapraszając mnie do zabawy.

Sąsiadka wpadła w zachwyt nade mną. – Jaki ty jesteś piękny! Widziałam cię na Facebooku. – Zaczęła mnie przytulać. Nie mam pojęcia, co to „Facebook”, ale fajnie, że tam jestem.

– Trzeba będzie zacząć szukać ci nowego domu – powiedziała Natalia, siadając przed laptopem. – Jakiego domu? Ja już mam dom i nigdzie się stąd nie ruszam! Nie chcę stąd wyjeżdżać – powiedziałem do Złotego.

Nerwy w łapie są zerwane. Nie ma w niej czucia i nie ma szans, aby je odzyskał. Najlepsza będzie amputacja – mówi, poprawiając fartuch.

Budzi mnie uliczny hałas. Liznąłem parę razy zranioną łapę i staram się podnieść. Zimno mi i jestem głodny. Nikt nie zwraca na mnie uwagi.

Piękna, wzruszająca. Opowieść o trudnym losie psa, który mimo krzywd i bólu jakich doświadczył z rąk ludzi, nadal im ufa i wierzy. Polecam wszystkim. Ww S.

Czytałam tę książkę i bardzo podoba mi się świat widziany oczami pieska z trzema łapkami. Czy jego niepełnosprawność mu przeszkadza, czy chce litości, co go cieszy, kogo lubi? Przeczytajcie jego historię i rozmyślania, może wtedy lepiej zrozumiecie swojego pupila? Książka dla dzieci i rodziców, w każdym wieku. Polecam gorąco. Gabriela B.

Jak widzicie, kochane człowieki, są dwa światy: nienawiści oraz miłości. Ale to WY decydujecie, do którego należycie i w którym będziecie żyć!!!

My, psy, żyjemy inaczej. Dla nas każdy dzień jest piękny i wspaniały, więc się nim cieszymy. Trzeba po prostu wyciągać naukę z każdej życiowej sytuacji, a kiedy nic się nie da zrobić, pozostaje wstać, otrzepać się i z uśmiechem ruszyć przed siebie.

– Jak tam, Diego, twoja łapka? – pyta Natalia, siadając obok mnie. Diego? A kto to? Patrzę na nią zdezorientowany, machając ogonkiem – To twoje imię – mówi Złoty, przechodząc obok fotela, na którym siedziałem.

Jest już ciemno i zaczyna mi burczeć w brzuszku, a my ciągle jedziemy. Nie wiem, ile czasu mija, ale samochód w końcu się zatrzymuje. Zanoszą mnie do jakiegoś dziwnego budynku. – Weterynarz zaraz będzie – mówi jakaś pani.

Jadę samochodem z moim panem i cieszę się na kolejną wycieczką. Lecz on nagle zatrzymuje auto, bierze mnie na ręce i wyrzuca za drzwi. Nie wiem, co się dzieje. Słyszę trzask drzwi samochodowych i pisk opon. Auto szybko odjeżdża, a ja biegnę za nim. To przecież tylko zabawa, prawda?