Chciał też poczuć adrenalinę. Chciał poczuć się jak drapieżnik zbliżający się do ofiary – czuć zapach strachu i pewność, że to on wyjdzie zwycięsko z tego pojedynku. Pamiętał szkolenie wojskowe z maskowania. Instruktor powtarzał: najważniejsze to podejść jak najbliżej – niezauważenie, jak gepard – i zaatakować, gdy ofiara straci czujność.

W tym samym momencie, kiedy Andrzej był w błogim sennym letargu i myślami nie znajdował się w ciemnym pokoju, nieznajomy podszedł od tyłu, obiema rękami delikatnie chwycił Andrzeja za kark, rozmasowując go chwilę, czując, jak jest spięty, czuł jego strach coraz mocniej. Strach miał w sobie coś słodko-kwaśnego; znał ten posmak aż za dobrze i uwielbiał adrenalinę towarzyszącą chwili, gdy mógł widzieć swoją ofiarę i czuć jej zapach.

Mohammed otworzył oczy. Głowa pulsowała bólem, a on czuł się całkowicie zdezorientowany. Pierwsze co do niego dotarło, to wilgoć i duszący, nieprzyjemny zapach. Nie potrafił jednak określić, co dokładnie przypominał ten zapach – a raczej swąd. Rozejrzał się wokół, choć z trudem – miał związane ręce i knebel w ustach. Obok, na drugim materacu, leżał ktoś jeszcze – odwrócony plecami, więc Mohammed nie mógł rozpoznać, kim był.

Andrzej chciał otworzyć drzwi i uciec z auta, jednak nieznajomy był szybszy. Błyskawicznie wbił strzykawkę ze środkiem usypiającym w jego szyję. Oprawca był znacznie silniejszy – jedną ręką trzymał strzykawkę, drugą unieruchomił Andrzeja, uniemożliwiając mu jakikolwiek ruch. Andrzej czuł, jak środek zaczyna działa.

Siedział w swoim pokoju i rozmyślał, czy zabicie Karoliny było naprawdę konieczne – czy jej śmierć była równie uzasadniona, jak egzekucja aroganckiego Francisca. Miał dylemat – jego lepsza strona próbowała przekonać tę mroczniejszą, że Karolina była niewinna, ale ostatecznie przegrała.

Wyszedł z lotniska Londyn–Luton, a deszcz przywitał go z typową brytyjską gościnnością. Ulewa była gęsta, a ciepłe krople uderzające o twarz przypominały mu, jak bardzo tęsknił za tym specyficznym klimatem. Rozejrzał się, wciągnął głęboko powietrze i skierował się do postoju taksówek. Wsiadł do jednej z nich, podał kierowcy adres i odchylił się na siedzeniu, pozwalając myślom płynąć swobodnie.

Zamaskowany mężczyzna wszedł do piwnicy, w której znajdowali się Mohammed i Andrzej. Zapach potu, zgnilizny i wszechobecnego grzyba uderzył go w nozdrza, lecz wyczuwał w powietrzu coś jeszcze – strach. Tak, znał ten zapach doskonale, nie pierwszy i z pewnością nie ostatni raz w swoim życiu. Strach był dla niego czymś naturalnym – nieodłącznym elementem ludzkiego istnienia.

Nie wiedział, czy to prawdziwa broń, czy atrapa, ale wolał nie ryzykować. Pot zalewał mu czoło, serce waliło jak młotem, a oddech stawał się coraz płytszy. Wiedział, że ciekawość i chciwość zaprowadziły go prosto w kłopoty.

Gdy zaczynał już tracić cierpliwość i wpadać w złość, nagle drzwi jego auta otworzyły się. Na tylne siedzenie wpakował się jakiś mężczyzna. Andrzej aż podskoczył, jakby poraził go prąd. Nie rozumiał, jak mógł niczego nie usłyszeć i dać się tak podejść.

Richards odwiózł Amy, po czym zaparkował pod własnym domem. Zgasił silnik, ale nie wysiadł – siedział w ciszy. Coś go gryzło. Mimo wielu lat doświadczenia w policji czuł, że w tej sprawie zawiódł – i to już na starcie. Spodziewał się łatwego finału. Tymczasem nic się nie zgadzało – sprawa wymykała się spod kontroli.