Dalekosiężne (strategiczne) plany władzy można poznać po tym, jakie ma podejście do szeroko rozumianej oświaty, nauczania i komu powierza wiodącą rolę jako ministrowi.

Politycy, tak jak to jest w ich naturze, zapominają, że dobrobyt bierze się z pracy, a nie z rozdawnictwa.

Żadne bowiem państwo, żadne społeczeństwo nie wytrzyma nieustannej wewnętrznej wojny. Wybierajmy tych, którzy dbają przede wszystkim o gospodarkę, bo to jej stan jest fundamentem dobrobytu społeczeństwa.

Kampanijne opowieści to w znacznej mierze stek obietnic bez żadnego pokrycia i, co najważniejsze, bez żadnej odpowiedzialności za słowo.

Dla dobra edukacji młodzieży nie można wprowadzać na siłę współczesnych autorów, argumentując tym, że młodzież nie czyta książek, bo nie rozumie tamtego (tzn. z dawniejszych lat) języka. To może w takim razie jako obowiązkowe wpiszmy (albo napiszmy) lektury pisane językiem, którym posługuje się młodzież w slangu SMS-owym. Będą zapewne wszystko rozumieć, tylko jaką to będzie przedstawiało wartość?

Zwalczanie zła złem nie czyni dobrego, a potęguje wyłącznie zło.

Za zmianami w mediach publicznych nie stała faktyczna chęć ich legalnej naprawy, ale ideologia, dla której poszanowanie prawa jest rzeczą drugorzędną.

Zamiast utrwalania wartości związanych z kulturą łacińską rozpoczyna się przekaz innej ideologii, gdzie pod płaszczem haseł równości i poszanowania drugiego człowieka przekazywane mogą być idee obce naszej kulturze oraz godności człowieka.

Bezprawne działania, które podejmuje jeden rząd, zmultiplikują bezprawie następnego.

W polityce, bez względu na jej barwy, mechanizmy sprawowania władzy są takie same.

Młody człowiek dziś przeżywa w szkole swoisty dysonans poznawczy. Z jednej strony bowiem nauka jasno objaśnia, jak powstał świat, co to jest ewolucja, a z drugiej w tej samej szkole uczy się zupełnie innego poznania początków świata i powstania człowieka.

Rozdawnictwo w długim horyzoncie czasowym nie jest najlepszą formą pozyskiwania elektoratu, jednak na krótką metę przynosi owoce.