Po prostu. Wiersze dla ciebie to zbiór pełen uroku i autentyczności. Jerzy Domerecki zaprasza czytelnika do świata, w którym słowo ma moc zmieniania codzienności w coś niezwykłego. Jego poezja to idealny wybór dla tych, którzy szukają refleksji, piękna i emocji w literaturze. Polecam ten tom wszystkim miłośnikom polskiej liryki, szczególnie tym, którzy cenią klasyczne formy w połączeniu z osobistą nutą. Domerecki udowadnia, że prostota i szczerość to wartości ponadczasowe w poezji, balansując między tradycją a nowoczesnością, proponuje poezję, która wzrusza, uspokaja i skłania do zadumy. To idealna pozycja dla każdego, kto szuka literatury z duszą.

Dziś te wspomnienia są trochę mgliste.
Każdy co innego pamięta.
Były przyjaźnie oczywiste.
Rozmowy, muzyka, dziewczęta.

Warszawo, metropolio, stolico!
Choć obecnie nie jesteś uznawana
Za piękność (nie bez racji),
Bo zbrzydło twe lico,
Za przyczyną powszechnej pauperyzacji.
To jesteś szanowana
Głównie przez varsavianistów
I turystów.

Człowiek to istota cwana,
Kombinuje już od rana.
Jeżeli pracuje, to raczej bez pośpiechu.
Uczy się niechętnie, ciągnie go do grzechu.
Gdy śpiewa, to cicho i smętnie.
Na tańce chodzi rzadko, do kościoła niechętnie.
Jak założy rodzinę, to szybko się zraża,
Choć przyrzekał wieczną miłość z ołtarza.

Ja jestem dzień, a ty cisza nocna.
Podajmy swe dłonie o świcie.
A trzymajmy się mocno.
Nawet przez całe życie.

Bo to miasto ma taką witalność, 
Jaką jej mieszkańcy mają mentalność.
A oni głoszą wzniośle i wszędzie,
Że Warszawa była, jest i zawsze będzie.

"Po prostu" to debiutancki tomik Jerzego Domereckiego dedykowany przede wszystkim zwolennikom poezji tradycyjnej. Jak wyjaśnił autor - zanurzając się w poszczególne utwory;
"Po prostu zwyczajnie,
bez zawiłości języka
czytasz i wiesz,
odczuwasz i chcesz
by owładnęła Cię liryka
rodząca tkliwość i pobudzenie,
które przesłania zmartwienie".
W sposób szczególny autor odniósł się do Warszawy, gloryfikując miejsca i ludzi tworzących historię tego bohaterskiego miasta. W innych wierszach odsłania uczucia i relacje międzyludzkie, odnosząc je do miłości, piękna przyrody, życia społecznego, które opisuje w sposób nostalgiczny lub okraszony lekką satyrą.

Coś w mym życiu się zgubiło.
Może było, może nie było.
Wspomnienie i przeszłość się budzą.
Nie pamiętam zdarzeń wszystkich.
Zaciera się orszak ludzi,
Szczególnie tych bliskich.

Człowiek to istota cwana,
Kombinuje już od rana.
Jeżeli pracuje, to raczej bez pośpiechu.
Uczy się niechętnie, ciągnie go do grzechu.
Gdy śpiewa, to cicho i smętnie.
Na tańce chodzi rzadko, do kościoła niechętnie.
Jak założy rodzinę, to szybko się zraża,
Choć przyrzekał wieczną miłość z ołtarza.

Trąbił PIS na cały świat
Jakim osiągnięciem będzie „Polski ład”.
Że jest to fiskalna rewolucja,
Którą nie dotknie żadna korupcja.
Mało tego – choć nie mieści się to w głowie,
Wszyscy mieli zyskać, nie tylko posłowie.

Przyroda może wzruszyć.
Przyroda to uzupełnienie duszy.