Róża w wazonie, łóżko, odrzucona pościel, zamknięte oczy. Róże ze ślubnego wianka, tren, zaplątany welon, krwawa miazga, strużki łez. Róże z białego pieca, katafalk, pogasłe świece, otwarte usta. Róże z bukietu oblubieńca, ciała na mchu, przymknięte rozkoszą powieki... z wiązanki ślubnej, z butonierki, becika dziecka i z wieńca pogrzebowego.

Lampa bakteriobójcza na długiej białej nodze zabija zapach drzew, mchów, hub, grzybów, żywicy, traw. Morduje trel ptaków. Kładzie trupem szum wiatru i promienie krwisto zachodzącego słońca.

Na jej bogatą wyobraźnię działają także rosnące przed domem wielkie, rozłożyste jabłonie z różnymi odmianami owoców. Śliwy kwitnące najpiękniejszymi, najsłodszymi, najwonniejszymi kwiatami. Krzaki porzeczek z małymi, czerwonymi i żółtymi kuleczkami. Agrest, który po rozgryzieniu wytryska masą mikroskopijnych pestek oblepionych gęstym, słodkim śluzem.

W końcu przykleja się do ciepłej ściany matczynej błony i, nie mając już, gdzie uciekać, poddaje się. Czuje, jak monstrum zakleszcza się na jej głowie i ciągnie, ciągnie bez końca.

To jej egoistyczne cierpienie, bo przecież zmarła matka była bez wyższej uczuciowości. Harowała w polu i fabryce mydła, wiozła mroźnym świtem lokówki na sprzedaż, spotykała się z głupimi, upośledzonymi sąsiadkami, podczas gdy Marianne piła brandy.

Uduchowiony tatuś – najpierw kościół, potem karczma – mordownia, spotkania z mężczyznami. Plask, plask... Idą buty od płotu do płotu, na rauszu, na bani, pod wpływem. Tatuś – pijanica, topiący smutki w samogonie. Helen w domu, przy garach, przy balii, przy dzieciach. Wiadomo, chłop musi się napić, najeść i zaruchać.

Czerwona miazga owoców pod ich nagimi ciałami miesza się z krwią utraconego dziewictwa.

Ogień, mord, gwałt. Strach, ból, ucieczka. „Haj żywe!”. Płonące ludzkie pochodnie, odrąbane głowy, trupy w gnojówce. „Haj żywe!”. Okrucieństwo, brutalność, zbiorowy gwałt. Ludzie bestie.

O współżyciu seksualnym z mężem się nie mówi. Cipka jest tabu. Clitoris nie istnieje.

Ten mężczyzna nic nie ma do lesbijek, które głównie ogląda na Pornhubie. Podoba mu się ich seks. Podnieca go. Marzy o trójkącie. Kobiety nazywa niezłymi dupami, fajnymi suczkami, ostrymi kiciami.

Wódka, balanga, jebliwość, praca... Koronki, nowenny, godzinki, zdrowaśki... Czy życie po stracie dzieci jest możliwe?

Przekazuje też małej Sylvie wiedzę o proroczych snach dzieci, w których zmarłe matki wzywały je do otworzenia zakopanych trumien. Okazywało się po odkopaniu, że zwłoki były odwrócone na drugą stronę, a ich paznokcie zdarte od drapania w drewno wieka.

Za oknem zima. Na szybach zima. W sercu matki zima.

Czarny balon przykleja się jej do twarzy. Próbuje go oderwać, ale nie potrafi. Teraz jego czarna guma przylega ściśle do jej policzków. Kobieta szarpie, drapie skórę i w końcu odrywa balon wraz z ciałem.

Czasem wraz z siostrą Therese jeżdżą do homoseksualnego brata, który mieszka w mieście portowym. Wspólnie imprezują wśród przegiętych ciot, dworcowych pedałów, dziwolągów i wykolejeńców.

Lekarz podaje jej zapalonego papierosa, a kobieta zachłannie zaciąga się nikotyną, odpychając od siebie myśl o właśnie narodzonej córce.

Ogrzewa ich piecyk – koza, w której przyszywana babka dzieci Helen pali wyciągnięte z ust robaki. – Tak to to, tak to to, tak to to, tak to to! – w utrudzeniu powtarza swoją mantrę pociąg tułaczy.

Dzień gaśnie czerwonym, krwistym, kobiecym zachodem. Wszystko się uspokaja. W białym domu w turkusowe kwiaty spełnia się kolejny etap przeznaczenia.

Na szczęście jej krocze jest elastyczne. Krwawi, ale co tam. Napcha sobie między nogi wielorazowych gałganów, żeby krew nie lała się po nogach.