Ja jeszcze się trochę powspinam
Po bladej smudze księżycowego światła,
Która jest moją drogą do twoich ust.

I wciąż słychać namolne nawoływania:
Grzeszników o życie bez skazy,
Fałszerzy o szczere złoto,
I magów o nawrócenie.

I zawsze patrzę na jasną stronę życia
Rozjaśnioną przez cyrkowe reflektory!


Bez wątpienia, istnieje dobro,
Ale o nim nie śmiem nawet pomyśleć.

Prorocy muszą milczeć
Wszak ich mowy są tak niepoprawne

Nie uda Ci się w życiu wydać trzydziestu srebrników

Moje marzenia nie są wybujałe.
Życie umiejętnie gasi ich pazerność.
Twoje pocałunki i te chwile małe,
Gdy możesz udawać, że dla nas jest wierność.

Tylko niebo jest dużo wyżej, niż wtedy,
gdy byłem dzieckiem…