Ta twarda kobieta, którą do tej pory była, wyglądała teraz jak malutkie dziecko. Maluch, który wystraszył się cienia, usiadł na podłodze, schował głowę w kolana i zaczął szlochać. Joe rozejrzał się po pokoju, a przy tym po wszystkich twardzielach znajdujących się w środku i dopiero wtedy zrozumiał, w jakiej sytuacji się znaleźli. Ich twarze ujawniały ból i cierpienie.

Cztery trupy, prawdopodobnie nastolatków. Głowy w ziemi, ciała na wierzchu z powypalanymi dziwnymi znaczkami na ciałach. Z tego co powiedzieli techniczni, to musieli tu leżeć około dwóch dni.

Pani doktor odchyliła koszulę. Zobaczyli coś, czego nie chcieli ponownie widzieć. Na górnej części torsu widniała fragment takiego samego wypalonego symbolu jak u poprzedniej ofiary.

– Chciałbym, aby tak było. Zostawiłem ci butelkę różowego wina musującego na stole w salonie. Dokładnie takie jak lubisz. – Nastała cisza. Lang znieruchomiała. Jej dłonie zaczęły drżeć ze strachu. Przecież on już wie, co lubi, wie, gdzie mieszka. Musiał ją obserwować od jakiegoś czasu.

Oboje stanęli jak wryci. Sabine starała się nigdy nie okazywać emocji. Tym razem jednak coś w niej pękło. Stała przy samych drzwiach, łzy ciekły jej ciurkiem po policzkach, a ręka z mikrofonem zaczęła nerwowo drgać.

W życiu żadne z nich nie spotkało się ze zbrodnią. Szyja kobiety była opleciona sznurem, który zawieszono na belce łączącej lewą i prawą kulisę. Nagie ciało wyglądało przerażająco. Mocno posiniaczone, ale to co było najbardziej widoczne, to krwawy znak wyryty precyzyjnie na klatce piersiowej.

Z wewnętrznej łazienki usłyszała lekki szum wody. Serce zaczęło pompować krew coraz szybciej. Niewiele myśląc, złapała kilogramowy hantel, który leżał na podłodze, i z impetem wtargnęła do łazienki.

Powiadomili grupę dochodzeniową o swoich planach. Następnie wsiedli do samochodu Joego i odjechali w kierunku Lost Soul Asylum. Kolejne minuty w samochodzie były przenikającą ciszą, która trwała, aż do momentu, kiedy dojechali pod żelazne wrota psychiatrycznego zakątka nieszczęść ludzkich.

Wikariusz podbiegł szybko, aby zbadać puls. Odwracając przełożonego, zobaczył coś jeszcze bardziej przerażającego. Sutanna była rozcięta, a na klatce piersiowej widniała wyryta nożem duża, odwrócona, krwawa litera „R”.

Zobaczyli ledwie żyjącą, oddychającą kobietę, na stole przeznaczonym do badań eksperymentalnych. Leżała naga na plecach, a jej ręce i nogi były związane sznurem w taki sposób, aby nie mogła się ruszać.

Noah zatrzymał się na chwilę. Spojrzał na ciało, a przynajmniej na to, co z niego zostało. Odwrócił się, wyszedł na zewnątrz i zwymiotował wszystkim, co zjadł na kolację.

– Przerywamy, aby podać państwu najświeższe wiadomości. Bardzo prosimy, aby dzieci i osoby o słabym sercu oraz wrażliwe na krzywdę ludzi wyłączyły odbiorniki lub wyszły z pokoju i były nieobecne podczas programu – zabrzmiał poważnie głos unoszący się z głośników telewizora. – Dajemy państwu minutę na opuszczenie pomieszczeń.

Greg pociągnął za klamkę, ale drzwi były zamknięte. Reporterka wyjęła z włosów spinacze i zaczęła robić to, co zawsze robiła w takich sytuacjach, włamywała się. Greg rozglądał się nerwowo, zerkając, czy nikt nie idzie. Po kilku minutach usłyszał dźwięk przekręcanego zamka. Sabine wykonała swoją robotę.

– Nie zasługujesz na tego faceta. Nie zasługujesz na to wszystko, co on ci daje. Nie wiem, co on w tobie widzi. Dla mnie jesteś zwykłą, sprzedajną dziwką, która leci na jego kasę. Jesteś niczym, Mała! – Złapał kurtkę, odwrócił się i wyszedł, zatrzaskując za sobą drzwi.

Głębokie rany w okolicach nadgarstków i ścięgien Achillesa na obu kończynach dolnych, tak jakby ofiara próbowała się uporczywie uwolnić z krępujących ją więzów. Widoczne ślady przypalanej skóry w okolicach kości policzkowych.

Powieść Mag Egnever pt. „Paradygmat zła”, to rzecz ciekawa, bardzo dobrze napisana i przede wszystkim oparta na nietuzinkowym pomyśle, co już samo w sobie wyróżnia ją spośród wielu innych tytułów. Naturalnie czuję się zobowiązana wspomnieć o tym, że jest to naprawdę mocna literatura, która może przerazić, ale w też i w której owy pierwiastek mroku i przemocy jest po prostu niezbędny. Ze swej strony gorąco polecam i zachęcam was do sięgnięcia po tę powieść – naprawdę warto.