Stworzenie nie przypominało w dotyku niczego, czego można było się spodziewać. Nie była to do końca skóra czy materiał. To coś składało się z drobnych cząstek, jakby ciągle sypiącego się piachu.

Krąg umożliwiał ostateczną wymianę życia za życie. Najgorsze było to, że również jak w alchemii wymiana musiała być równowartościowa. Przywrócenie boga, potężnej nieśmiertelnej istoty, kosztowało naprawdę wiele.

Najpierw dałem im ostatnią szansę. Powiedziałem, że mogę pomóc im o wszystkim zapomnieć. Jednak Misiek nie chciał się na to zgodzić. Wolał umrzeć, niż żyć w nieświadomości. Więc... Tak też się stało.

Czemu tutaj nagle stawała się bohaterem za coś, za co na Ziemi okrzyknęli ją potworem?

Bezchmurne, granatowo-pomarańczowe niebo zapowiadało dopiero początek tej nocy. Jednak małe miasteczko wydawało się już opustoszałe, na ulicy nie było widać żadnego poruszającego się auta czy człowieka.

To ciekawe, co może zrodzić się w głowie, którą przepełnia strach.

Jego ojciec był pokryty krwią. Wszystko dookoła niego tak samo. Na ziemi leżały wyłącznie brudne ubrania i porzucona broń.

Czy chcę przeżyć? Otóż tu cię zdziwię, nie. Wiem, że mój czas już minął. Nawet moi dawni przyjaciele, twoi obecni, zaczęli patrzeć na mnie jak na potwora.

Klaus zrozumiał, że nie miał szans uciec od siedzącego w nim potwora, żadne obrażenia nie okazywały się śmiertelne. Nawet jego ciało nie należało już do niego. To nie były ludzkie zdolności. Czy on w ogóle był jeszcze człowiekiem?

W końcu po wielu latach wojny Omega zaprzestała autodestrukcji. Jej Wysokość wyznaczyła mnie, bym poznał i opisał obecnie panującą, napiętą sytuację. Dalej nie mogę uwierzyć w rzeczy, które widziałem.

Czym dokładnie był projekt Delta? Cóż, nawet ja nie jestem w stanie właściwie odpowiedzieć na to pytanie. Kiedy dowiedzieliśmy się o jego istnieniu, jedna z istot była już w pełni rozwinięta i, co gorsza, rozumna.

Sala, w której się obudził była pusta. Przynajmniej takie Klaus miał wrażenie zaraz po otwarciu oczu. W rzeczywistości było to coś znacznie gorszego niż zupełny brak czegokolwiek. Na jasnych ścianach wisiały dziwne narzędzia. Haki, piły, ostrza, łańcuchy... Zamurowało go, kiedy zobaczył plamy krwi na podłodze, tuż pod stopami. Możliwe, że była to jego własna krew...

Zrobiłbym ci krzywdę za nazwanie mnie „małym upierdliwcem”, ale nawet mnie to rozbawiło.

Jutro... Umrę. Jak ktoś ma odpoczywać z taką myślą? I co zrobić z resztą czasu, jaką się ma?

Wcześniej nikt poza Rose nawet nie znał daty jej urodzin. Na dodatek nigdy nie miała jakiejkolwiek imprezy albo tortu. Nawet nie słyszała żadnych życzeń. A teraz ktoś o niej pamiętał. Ktoś... Cieszył się, że przeżyła kolejny rok.

Chłopak wystawił do niego rękę i uśmiechnął się, gdy zwierzak powoli podszedł, powąchał ją i trącił nosem, kładąc dłoń na swojej głowie. Głaskanie miękkiego giganta trochę podniosło go na duchu.

Żyjemy. I co z tego? Życie nie ma dla nas wartości.

Po raz pierwszy od dłuższego czasu uśmiechnął się na swój widok. W końcu nie widział w sobie potwora.

Gdy na siebie spojrzeli, jej blade usta wykrzywiły się w półuśmiechu, który po chwili znikł. Zastąpiło go zmartwienie i strach.

Nie wiem, czy znajdę na to inne słowo. Po prostu obudziłam się nieśmiertelna. Raczej nikt nie jest gotowy na coś takiego.

Tutaj wszystko jest dość dziwne, ale da się do tego przyzwyczaić.

Nie obchodziła go sława, pieniądze, władza czy duma. Nie był zaznajomiony z wadami ludzkiego charakteru, bo w końcu... Nie był człowiekiem.

Udało się. Przeżył kolejny dzień. Udawało mu się, chociaż zaczynał coraz mniej wyglądać jak osoba, którą kiedyś widział w swoim odbiciu. Gdy spoglądał w taflę wody, widział tylko zmęczonego mężczyznę. Może tym się właśnie stał. Był już tylko wolą przetrwania.