Moją twórczość najlepiej chyba określa miano hermetycznej.

Ale ja jestem duchową impresjonistką.

Interesuje mnie chwila, coś jakby zatrzymane w kadrze aparatu fotograficznego. Uchwycony jakiś moment rzeczywistości.

Przyjmuję czasem rolę mentora, ale to na chwilę, bo potem z powrotem wracam do świata, w którym ważna jest spontaniczność i autentyzm.

I opiewam ulotność chwili.

Piszę do wszystkich i każdego z osobna. Zarażając treściami filozoficznymi, religijnymi i naukowymi.

Moim mottem jest: sapere auso – Odważyłam się myśleć.

Je lubię, jeśli chodzi o film, sztukę, literaturę – 

Rzeczy proste i zwyczajne, tak, że aż nudne.

Poezję, dla samej poezji — grę słów itp.

Niekoniecznie musi nieść uderzające swą mocą treści.

W utworach, gdy coś się dzieje jak nanizane na wiatr, który łączy, a potem rozprasza.

Marzę o katharsis, żeby całkiem uwolnić moją duszę z fałszu, ale fałsz u mnie, jeśli jest, pochodzi z nieśmiałości.

Nie chcę napisać wszystkiego.

Nie chcę całkowicie odzierać się ze swojego wnętrza.

Jak każdy z nas potrzebuję chociaż gram własnej intymności.

Małgorzata Gołębiowska