Lektura Niebezpiecznych ścieżek nie jest czynnością lekką, łatwą i przyjemną, aczkolwiek potrzebną. Bo wyjście ze strefy komfortu daje szerszy pogląd i ogląd otoczenia. Taka uważność uczula na problemy innych, a często uświadamia i własne. Umieszczone w książce relacje nie są monotematyczne. Pokazują równie ważną perspektywę osób współuzależnionych, rzucają światło na genezę zgubnych upodobań (historia Teresy i Klaudiusza). Każda narracja ma nieco inny styl. Posługuje się różnymi środkami ekspresji. Inny ton przysługuje losom kobiecych, inny – męskich everymanów. Od chłodnej, matematycznej precyzji do bajkowej formy przypowieści, w której medium uzależnienia staje się „eliksirem życia” zdobywanym przez rycerzy. Wstrząsające są przypadki dzieci, które utknęły w cyberprzestrzeni i których matki szukają pomocy w grupach wsparcia. Agata, Staszek, Magda, Marek, Julia nie potrafią odróżnić świata realnego od fikcji. Często konsekwencją choroby jest śmierć. Tak. Bo uzależnienia to choroba z konkretnymi objawami, przebiegiem i skutkiem. Te same mechanizmy rządzą lekomanką Agnieszką, jak i Weroniką pogrążoną w manii zakupoholizmu, pracoholiczką Krystyną oraz erotomanką Lidką. Uzależnionym od seksu Maksymilianem, narkomanką Martyniką. Nie wszystkim udało się pokonać wewnętrznego potwora. Nie wszystkie historie mają zamknięte zakończenie. Część historii będzie toczyć się dalej. Z różnym skutkiem. Niebezpieczne ścieżki dlatego są niebezpieczne, bo nie wiadomo dokąd prowadzą. Dorota Majewska zebrała kilkanaście opowieści i upubliczniła je dzięki Warszawskiej Firmie Wydawniczej.