Zdaję sobie sprawę, że mój trzeci ślub to gruba pomyłka. Bolesław niszczy mnie psychicznie, wyśmiewa mój wygląd. Faktycznie, ostatnio się zaniedbałam i cierpię na bóle stawów. Choć mnie w niczym nie wspiera, nie potrafię się z nim rozstać. Nie chcę być sama. Powtarzam sobie i innym, że nie potrafię być sama, potrzebuję mężczyzny, żeby mnie przytulił, żeby powiedział coś miłego.

Narkomana łatwiej wytłumaczyć: miał problemy i sięgnął po narkotyk... a potem się uzależnił. Ale być uzależnionym od seksu?!!! Wstyd się przyznać. Będą cię wytykać palcami. Potraktują jak zboczeńca, którego należy unikać jak zarazy. Dlatego jestem w grupie osób tak samo nieszczęśliwych jak ja. Tu mogę rozmawiać o wszystkim, co mnie boli, natomiast na forum społecznym wolę milczeć. Najlepiej żyć w skorupie anonimowości. Czuję się poraniony tą anonimowością.

Stojąc przed witryną sklepową, doznaję ekstazy. Z miejsca odnajduję swój punkt „G” – shoppinG.

Co jest prawdą, a co fałszem? Którą drogę wybrać? Którędy kroczyć? Jak stąpać, żeby nie wdepnąć w jakieś bagno? I wtedy znalazł punkt G. Gdzie w małej wiosce znajdował się pałacyk. A przebywający tam ludzie leczyli dusze. Dali mu to, co dawno utracił. Wiarę w siebie i kontrolę nad własnym życiem.

W swoich czterech ścianach miałem w szafkach, koło łóżka, pod łóżkiem, mały wódeczny arsenał. To mi dawało bezpieczeństwo.

Przygotował porcje Białej Damy. Jedną wstrzyknęliśmy strzykawką, najpierw ja, potem Jarek. Czuliśmy pełnię szczęścia, moc energii, było cudownie, jak chyba nigdy dotąd. Ze słowami, że nigdy go nie opuszczę, objęłam mocno kochanka i tak zasnęliśmy. Kiedy się obudziłam, trzymałam w ramionach trupa.

Terapia, z której jeszcze korzystam, jest ważna, ale miłość człowieka, który wciąż cię wspiera i wynosi na piedestał, jest najważniejsza.

Wyciągam z kieszeni opakowanie, wysypuję zawartość na dłoń i po kolei wrzucam tabletki. Wzrusza mnie delikatne chlup, chlup. Zostały jeszcze dwie. Chlup. Jedna. Zaciskam dłoń. Może na wszelki wypadek...? – NIE!!! – wyrwało mi się głośno. Chlup! Spuściłam wodę. Zakotłowało się... i już!

Krzyczałem i naciągałem kołdrę na głowę. Namacałem pistolet, którego nigdy nie miałem, i zacząłem strzelać na oślep. Wszystko ucichło. Byłem cały spocony. Prześcieradło mokre i brązowe od potu.

Lektura Niebezpiecznych ścieżek nie jest czynnością lekką, łatwą i przyjemną, aczkolwiek potrzebną. Bo wyjście ze strefy komfortu daje szerszy pogląd i ogląd otoczenia. Taka uważność uczula na problemy innych, a często uświadamia i własne. Umieszczone w książce relacje nie są monotematyczne. Pokazują równie ważną perspektywę osób współuzależnionych, rzucają światło na genezę zgubnych upodobań (historia Teresy i Klaudiusza). Każda narracja ma nieco inny styl. Posługuje się różnymi środkami ekspresji. Inny ton przysługuje losom kobiecych, inny – męskich everymanów. Od chłodnej, matematycznej precyzji do bajkowej formy przypowieści, w której medium uzależnienia staje się „eliksirem życia” zdobywanym przez rycerzy. Wstrząsające są przypadki dzieci, które utknęły w cyberprzestrzeni i których matki szukają pomocy w grupach wsparcia. Agata, Staszek, Magda, Marek, Julia nie potrafią odróżnić świata realnego od fikcji. Często konsekwencją choroby jest śmierć. Tak. Bo uzależnienia to choroba z konkretnymi objawami, przebiegiem i skutkiem. Te same mechanizmy rządzą lekomanką Agnieszką, jak i Weroniką pogrążoną w manii zakupoholizmu, pracoholiczką Krystyną oraz erotomanką Lidką. Uzależnionym od seksu Maksymilianem, narkomanką Martyniką. Nie wszystkim udało się pokonać wewnętrznego potwora. Nie wszystkie historie mają zamknięte zakończenie. Część historii będzie toczyć się dalej. Z różnym skutkiem. Niebezpieczne ścieżki dlatego są niebezpieczne, bo nie wiadomo dokąd prowadzą. Dorota Majewska zebrała kilkanaście opowieści i upubliczniła je dzięki Warszawskiej Firmie Wydawniczej.