Jeżeli spotkasz kiedyś osobę, która nie będzie chciała mówić ci o swoim bólu, to uszanuj to. Każda z emocji ma gdzieś swoje korzenie. Najczęściej źródłem tych negatywnych są wspomnienia, czyli chwile, przez które już przeszli. Opowiadanie o bólu powodu je powrót do chwili, które najchętniej wykasowaliby z głowy.

Wyłączył Wi-Fi i odłożył telefon pod poduszkę. Zamknął oczy i pozwolił, aby towarzyszący mu ból, wyżarł go od środka, zabijając w nim wszystko, co dziś na moment odzyskał.

Największym błędem popełnianym w życiu jest brak chęci i odwagi, żeby spróbować. Odpuścić, nie podejmując walki. I to w zasadzie w każdej dziedzinie życia.

– Niska, czarne krótkie włosy. Tak. Tak, jak mówisz, mamo! Ogień figura, piwne oczy i wiesz? Dziś też pamiętam rysy twojej twarzy. – wyliczał na głos, przecierając wilgotną szmatką cały pomnik, po czym odetchnął z ulgą, czując znów chłodny, choć suchy powiew strachu.

Byli dobrze zgraną paczką przyjaciół. Nastolatkami pochodzącymi z rozbitych rodzin, których łączył ten sam ból. Każdy z nich łączył w sobie cechy dwóch osób z pogranicza zupełnie przeciwstawnych środowisk. Stanowili trio idealne. Nieraz wpadali w tarapaty, które tylko wzmacniały ich braterską przyjaźń.

Miłość w kratach oczu to książka, która stawia nas w obliczu rzeczywistości miłosnych zawirowań. Nie boi się ukazać zarówno pięknych, jak i trudnych aspektów związku. To lektura dla tych, którzy poszukują uczciwego spojrzenia na miłość, która czasem boli, lecz zawsze pozostaje jednym z najważniejszych aspektów ludzkiego doświadczenia.

– Ty chcesz mnie zszyć? – zapytał naprawdę przerażony Wisła, w chwili, gdy Patus szukał swojego telefonu po kieszeniach spodni. – Uspokój się i poczekaj – oznajmiał, szukając w kontaktach numeru Murzyna. – Co ty odpierdalasz?! Ja chcę jechać do szpitala! Czym ty chcesz mnie zszyć?! Igłą i nitką?! Naoglądałeś się doktora House’a i myślisz, że skończyłeś studia?! Nie odpierdalaj, tylko zawieź mnie do szpitala!

Poczuł w sobie dwie osobowości, które nie mają ze sobą absolutnie nic wspólnego, ale tylko wspólnie tworzą to, kim jest.

Nigdy nie wstydź się swojej wrażliwości! Nie możesz tego zrobić, bo to tak, jakbyś wyparł się części siebie. Mów o tym, co czujesz. Mów o swoich myślach i podejrzeniach. Postępuj tak, jak podpowiada ci serce; ono nigdy nie chce dla ciebie źle. Wierzę, że zasługujesz na miłość tak silną, jak ta, którą dajesz osobom, które na nią nie zasługują.

Nikt inny poza tobą nie miał nade mną władzy. Nie płacz, proszę. Byłem martwy długo przed tym, zanim cię jeszcze poznałem. Narodziłem się na nowo w dniu, w którym we mnie uwierzyłaś. Uwierzyłem w siebie, gdy ty mnie pokochałaś... – tłumaczył, szepcząc do telefonu, jakby wierzył, że wiadomość dotrze do odbiorcy. Robię to dla twojego dobra, bo zasługujesz na wszystko, co najlepsze! Tak będzie lepiej. Musi być! Zabrzmiało intro rozpoczynające płytę i dalszą drogę do upragnionego edenu.

– Wiesz, że nigdy się nie śmieję i nie płaczę?! Mam wstrzyknięty botoks w serce. – Zwykł tak mówić o sobie.