Z całego serca polecam wszystkim tę wyjątkową książkę, która nie jest lekkim i przyjemnym romansem, ale może być życiową lekcją dla wielu czytelników. Sięgając po ten tytuł, spodziewałam się włoskich klimatów i najlepszego wydania lekkiego romansu. Otrzymałam coś zupełnie innego, ale zdecydowanie lepszego. Byłam pozytywnie zaskoczona, choć przy tym również bardzo poruszona. Mnie książka zachwyciła!

Właśnie na tym polega dorastanie. Boisz się iść do przodu, ale jednocześnie nie możesz ustać w miejscu.

Miłość jest ładną historyjką w odcieniach mocnej czerwieni, ale życie woli bledsze kolory.

Równie silna była świadomość, że muszę wziąć życie w swoje ręce. Jeśli chcę przyglądać się kwitnącym pomarańczom, najpierw muszę sama je podlać.

Tęsknię za wszystkimi życiami, których nigdy nie będzie mi dane przeżyć.

Zuzanna Samolik wchodzi do głębi psychiki bohaterów, a tym samym pokazuje, że współcześni nastolatkowie niekoniecznie są zapatrzeni tylko w wirtualny świat, w którym tak naprawdę brakuje prawdziwych emocji. Te emocje, które funduje czytelnikom, są na tyle dojrzałe, że aż przejmujące. Czytając kolejne strony miałam wrażenie, że młoda autorka chce podzielić się wszystkim, co gdzieś zakołatało w jej głowie. A jest tego naprawdę dużo. Z powodzeniem starczyłoby na kilka książek. Od tego ogromu emocji może się zakręcić w głowie, jest ich nawet aż nadto. Nie sposób odmówić Zuzannie wrażliwości, oczytania, zainteresowania światem i problemami, które dotykają każdego z nas. Jej myśli są jak motyle, które wykorzystują krótkie chwile na radość z życia. Pojawiają się, lekko muskają skrzydełkami, są zaczepne i wabiące swym urokiem, a potem znikają, zostawiając mnóstwo pięknych doznań i emocji.

Jedno spojrzenie zwykle wystarcza, by zrozumieć, że się do siebie należy.

Kiedyś tym, co mieliśmy przed sobą, była wieczność. Teraz uczyliśmy się, że nawet wieczność ma swoją datę ważności.

Słowa wylewały się z nas równie łatwo, co wino z butelki. Z tą różnicą, że wino kiedyś się kończyło, pozostawiając po sobie jedynie mętny posmak na języku. A słowa, nie miały końca.

Czy myślisz, że tam na górze są tacy jak my? Tacy, którzy setki lat temu też myśleli, że są wieczni?