Za głosem z ekranu wyłoniła się dziewczęca smukła dłoń, zapraszając wszystkich do uścisku. Każdy na swój sposób uścisnął jej rękę, wzruszając się przy tym i przypieczętowując niewidzialną więź. Czy rodzinną? Pewnie tak. W końcu rodzina Igi znała dokładnie tajemnice skryte w pierniczkowym domku.

– Hej, co tam u was słychać? – odezwała się do mieszkańców pierniczkowego domku. – Jak to? Co to znaczy? Ona, zdaje się, wie, że na nią patrzymy. Jak to możliwe? – zdziwiła się wpatrzona w ekran Ila, której sen natychmiast odpłynął w zapomnienie.

Chłopcom śniła się przez wiele nocy podróż wśród gwiazd. Przez cały czas od tej pamiętnej wyprawy znajdowali się jeszcze w kosmosie. Tak, tak, moi Kochani, szalona trójka nierozłącznych przyjaciół postanowiła jeszcze raz wybrać się w kosmos, chcąc poznać życie na innych planetach.

Teraz jednak naszym celem jest odkrycie tajemnicy miejsca, gdzie rozpadł się olbrzymi, świecący gigant. Właśnie ten kierunek podróży zaplanowali chłopcy z wróżką. 

– Adasiu, w twoim głosie słyszę nutę strachu, niepewności. Nie masz najmniejszego powodu do niepokoju, to najmilsze stworzenia w całym wszechświecie – zapewniał chłopca i pozostałych gości przewodnik planety, jednocześnie zachęcając jej mieszkańców, aby przywitali się z Ziemianami.

– Mamuś, tylko nie upadnij. Nie uwierzysz! Ale połączyłam się z daleką przeszłością na Ziemi. A to moja, jak już ustaliłyśmy, starsza siostra, Ila, jej przyjaciele: Adaś i Michałek, no i dziadkowie, zamieszkujący cudowny, magiczny pierniczkowy domek.

Chłopcom jak zwykle nie chciało się spać, pragnęli jeszcze przed zakończeniem dnia przeżyć coś niesamowitego. Zaczęli marudzić Ili, aby ta wzięła swoją różdżkę i zaczęła czarować.

Duch panował nad całą ekspedycją, znał zagrożenia związane z wejściem w przestrzeń ogromnego kosmicznego leja, z całkowitą integracją z nią i niepamiętaniem niczego poza tym światem. Stwierdziwszy, że podróż trwa zbyt długo, energicznie ciągnął za liny, wyciągając rozbawionych, nieświadomych zagrożeń nowych przyjaciół.

W tym momencie wokoło grupki gości zrobił się ogromny tłok. Podpływały istotki trochę przypominające istoty ludzkie – z tym wyjątkiem, że były one błękitne, a na czole każdej z nich umieszczone było jedynie olbrzymie oko przypominające rozświetloną różnymi kolorami soczewkę. Zaraz pod okiem – otwór nosowy połączony z ustami. Zamiast uszu na główkach znajdowały się takie śmieszne wyrostki, zakończone kuleczkami poruszającymi się we wszystkich kierunkach.

To, co ujrzeli w krysztale, przerosło ich najśmielsze wyobrażenia. A była to olbrzymia, jasno świecąca, pulsująca kula. Świecący olbrzym rozpadł się nagle na miliony drobniutkich gwiazdek, które natychmiast rozsypały się po całym wszechświecie niczym brokat. I jedną z nich było nasze do dziś świecące Słońce.