Meca wstał powoli i oparł dłonie o blat stołu. – I gdzie teraz jest ten twój „pan Albert”? – Spojrzałem na niego. Po raz pierwszy bez wyższości, bez wyuczonej buty. Tylko z czystym strachem w oczach. – Nie wiem. On się nie pojawia. On znika. A kiedy już się pojawi… to znaczy, że ktoś ma umrzeć.

– Przysługi. I… – Zawahał się, jakby pierwszy raz od lat musiał wypowiedzieć coś, co wymagało odrobiny pokory. – Może jeszcze ułaskawienia? – O akcie łaski zapomnij. – Jej głos zadrżał, ale nie z wahania. Z gniewu. – Za to, co mi zrobiłeś, powinieneś gnić do końca życia w pierdlu. Ciesz się, że prokurator miał dobry dzień i nie pogrążył cię bardziej.

– Jesteś bezpieczna – wyszeptał. – Już nigdy nic złego ci się nie stanie. Obiecuję. – I wtedy pochylił się. Ucałował jej szyję. Delikatnie. Cicho. „Stary, opanuj się!” – wrzasnęła jego podświadomość. „To nie czas. Nie miejsce. Ona jest ofiarą, a ty się napalasz?! Ogarnij się!”

– Dzisiaj byłaś bardzo niegrzeczną dziewczynką, wiesz? – zawiesił głos. – A niegrzeczne dziewczynki zasługują na karę…(...) – A ja – wyszeptałam, muskając ustami jego policzek – wolałabym dziś nagrodę. – Och nie, nie tym razem – odpowiedział z uśmiechem Łukasz. – Zamknij się – odparłam stanowczo. – I zabierz mnie do łóżka.

– Przegląd? Podwozia? – parsknęłam. – Myślałam, że znasz je już na pamięć. W końcu tylko ty je oglądałeś tak profesjonalnie. (...) – Znam – powiedział cicho. – Nawet z zamkniętymi oczami potrafię je sprawdzić. Ale jest jeszcze jedna część, która wciąż pozostaje dla mnie tajemnicą. – Część? Naprawdę? – zapytałam z uśmiechem, unosząc lekko brew. – Ty. Jesteś nieodzownym elementem układu. Takim, który wymaga dogłębnego sprawdzenia. I dokładnej analizy.

– Nie jestem z twoim synem od nowego roku i nie muszę ci się tłumaczyć, co robię ze swoim życiem – odpowiedziałam cicho, spokojnie. Aż za spokojnie, jak na to, co gotowało się we mnie w środku. Utrzymanie tego tonu było trudniejsze niż zdobycie Mount Everestu bez szerpów i tlenu. – Że co?! Jak możesz tak kłamać?! Rzuciłaś go wczoraj dla jakiegoś mechanika! – Tak ci powiedział? – zapytałam, jeszcze ciszej. Nie dam się wyprowadzić z równowagi. Nie tej suce. Nie dziś.

– Na razie nie obiecujmy sobie zbyt wiele – wyszeptałam. – Ale obiecaj mi tylko jedno. – Za późno, już przyjęłaś moje oświadczyny – odpowiedział cicho i dodał: – Co mam ci jeszcze obiecać? Że nie opuszczę cię aż do śmierci? – Nie, na to jeszcze przyjdzie czas…

– Nie umiem tańczyć – wyszeptałam mu do ucha, ale on tylko się uśmiechnął. – To pozwól, że ja poprowadzę. – I poprowadził. Bezbłędnie. Obracał mnie z taką lekkością, jakbyśmy ćwiczyli ten układ od lat. Sukienka zatańczyła wokół moich nóg, a ciepłe światła w sali migały na jego twarzy. Czułam jego dłoń na moich plecach, jego ramię przy moim biodrze. Kręciliśmy się, śmialiśmy, a jego oczy… te szaroniebieskie oczy nie spuszczały ze mnie wzroku ani na chwilę.

On jest gorszy niż narkotyk… Uzależniłam się od niego i nie potrafię.

Po drugiej stronie stał starszy mężczyzna w czarnym płaszczu i kapeluszu. Obserwował nas bez cienia skrępowania. – Łukasz… – wyszeptałam, nie odrywając od niego wzroku. – Tak? – wymruczał, jeszcze zamglony od tego, co działo się przed chwilą. – Jakiś starszy facet się na nas gapi…

– Witaj, przyjacielu. Mam do ciebie sprawę… i zaproszenie do Lublina. Wchodzisz w to w ciemno? – Sprawa i zaproszenie? Brzmi jak butelka dobrej wódki. Kiedy mam być? – Jak najszybciej. I przypomnij sobie tę sprawę z sylwestra, za którą dostałeś nagrodę.

– Co ty ze mną robisz… – wyszeptał, kładąc ją ostrożnie na szmaragdowej sofie, która pod nimi cicho zaskrzypiała. – To ty zacząłeś… – odparła Matylda (...) – Ale to ty nie protestujesz… – Spojrzał jej głęboko w oczy. – Jesteś pewna, że tego chcesz? Przecież dopiero co wywołałem w tobie najgorsze wspomnienia…

Zaraz rzucę te papiery w cholerę i ją pocałuję. Maciek, ogarnij się. Jej wargi… te oczy… Jak ja mam zachować powagę, skoro wystarczy spojrzeć i… cholera, przecież masz tu pracować, nie wracać do przeszłości.

– Pierwszy raz w życiu widzę kobietę w tak eleganckiej biżuterii. – Tak się składa, że pierwszy raz mam ją na sobie, a leżała w szafie dobrych kilka lat – odpowiedziałam, rozpalona. – Nigdy wcześniej jej nie zakładałaś? – Nie… nie było okazji. I nie było dla kogo. – Wygląda na tobie jak milion dolarów. I chyba jest dość stymulująca? – zapytał, nie odrywając wzroku. – Jest, ale jak przesuniesz po niej palcem, to będzie jeszcze bardziej…

– I też mi się śniłeś. Po naszej wczorajszej rozmowie. We śnie… upiłeś mnie czystym spirytusem i… rżnąłeś mnie tak, jak nie powinieneś. – Uniósł brwi i uśmiechnął się kątem ust. – A jak nie powinienem?

Wpatrywał się we mnie z zachwytem, niemal drżąc z napięcia. – I w końcu widzę to, co przez lata mogłem sobie tylko wyobrażać…

– Kamil… ja nie jestem kobietą od bajek. Nie planuję ślubów, pierścionków, wspólnego kredytu… – zaczęłam, ale on przerwał: – A ja nie jestem księciem.

– Dzień dobry – mówię do niego z uśmiechem, nie podnosząc się z kanapy. – Jak się spało? – Cześć… Dobrze, ale krótko – odpowiada, przecierając oczy. – Ale… czy my spaliśmy razem? – pyta nagle, z lekkim zmieszaniem. – Technicznie rzecz biorąc: tak. Spaliśmy razem. A raczej obok siebie, na jednym łóżku. Ale możesz być spokojny – wyjaśniam z lekkim rozbawieniem. – Nic się nie wydarzyło. Spałeś jak zabity. I wyglądałeś przy tym tak słodko, że nie miałam serca cię budzić ani wyganiać.

Jagna przez chwilę wpatrywała się w bukiet, który wyglądał jak dzieło sztuki. Sięgnęła po załączony liścik i przeczytała na głos: „Szanowna Pani! Zeszłej nocy śniła mi się Pani w taki sposób, że poczułem się zobowiązany… Ł.”.

– Ty kurwo, zapierdolę cię! – wrzasnął. Najwyraźniej nie był przygotowany na jakikolwiek kontratak. Złapał się jedną dłonią za nos, a drugą sięgnął do kabury. Dopiero wtedy, w półmroku, ją zauważyłam. Nie czekając ani sekundy, rzuciłam się do drzwi. Szarpałam za klamkę z całych sił. Zamknięte. Od zewnątrz. – Kurwa mać! – krzyknęłam, w panice. Zaczęłam walić pięścią w drzwi, raz za razem, jakby same miały ustąpić. Ale nikt nie odpowiadał. Nikt nie wchodził. I wtedy padł strzał...