Czy to moje słowa, myślę zamykając „Koniec sezonu”. Przytulam tomik do serca, zrastam się z nim w intymnym spotkaniu. Takiej poezji się szuka. Szuka i sporadycznie znajduje. W tym zbiorze poeta zawarł coś, co jest ulotne, co szybko znika, co zostawia iluzję i zmusza do poszukiwań. Do eksploracji. To delikatnie tkane płótna wierszy, których treść zmienia czytelnika. Porusza w jakimś stopniu. Serce budzi emocje, a te... buzują w nas. „Koniec sezonu” to poezja ogromnego kalibru.

Koniec sezonu symbolizuje dla mnie kotwicę moich własnych wspomnień. Rozkazuje mi się zatrzymać i przypomnieć, a następnie przywołać odpowiednie dni mojego życia. W pewnym momencie pojawia się zjawisko nazwane przeze mnie jako pamięć zapachu. Węch jest mocno niedocenianym zmysłem u ludzi, gdy tymczasem cicho, zza kurtyny potrafi kierować naszymi myślami. Jednak głównym toposem wierszy jest przemijanie – stanowczo mój ulubiony motyw w poezji i ogólnie szeroko pojętej sztuce. Jak łatwo samemu wydedukować, czasami przemawia przez wiersze dogłębny smutek i to on prowadzi do zatrzymania się w miejscu choć na chwilkę. Ciekawym zabiegiem jest też synteza motywu natury i bardzo przemawiającego do mnie obrazu miasta. Kontrast tych dwóch wizji przy odpowiednich przemyśleniach niesie ze sobą wartościowe treści i zaskakujące odkrycia. Wśród wierszy najbardziej poruszający okazał się wiersz o subtelnym tytule Spacery. Przyznam się, że już dawno nie czułam się tak wzruszona i bliska płaczu. Koniec sezonu to zbiór wierszy o wielowymiarowym spojrzeniu na świat. Czytelnik dostaje szanse odnaleźć w nim niezwykle wiele motywów, by wybrać swój ulubiony i iść jego ścieżką. Za pomocą prostych, ale też barwnych słów nie musi przerywać, nie musi martwić się, że coś będzie zbyt trudne i skomplikowane. Wiersze mają drugą głębię i konkretny plan, ale co ostatecznie odnajdzie w nich człowiek, zależy wyłącznie od niego.