Zatrzymali się na czerwonym świetle. Szymański spojrzał na Brzeskiego i powiedział z poważną miną: - Że to dziewczyna, dowiedzieliśmy się dopiero po tym, że miała ogolone nogi. Brzeski na chwilę się zawiesił. Zielone, ruszyli. Piotr po chwili zadumy syknął po cichu: - Pedały przecież też golą nogi.

Gdyby położył się gdzieś na chodniku, prawdopodobnie żaden przechodzień nie sprawdziłby nawet pulsu, tylko od razu stwierdził, że ten człowiek nie żyje. Faktycznie biała cera w połączeniu z podkrążonymi czerwonymi oczami sprawiała, że Brzeski wyglądał, jakby wyszedł właśnie z grobu, a nie ze swojego mieszkania.

Częstotliwość i siła ataków jednak zmuszała go do jasnej tezy. Nie wytrzyma długo. Nie będzie w stanie dłużej utrzymać furii w ryzach, a to oznacza tylko jedno. Niedługo ktoś stanie się kolejną ofiarą Wilkołaka z Węgrowa.

Dopóki nie przyjdzie inny gangus i Cię nie odjebie. Tacy właśnie jesteście. Niczym zwierzaki zabijacie się nawzajem w walce o wpływy, kasę czy szacunek. Najlepiej, gdyby psy zostawiły was w spokoju, to sami byście się powyrzynali.

Przed oczami widział coraz więcej czerni, która zajmowała już większość widoku. Ostatnie drgawki zaczęły przechodzić przez jego ciało. Jego ręce opadły wzdłuż niego. Przestał widzieć cokolwiek. Brzeski stracił przytomność. Nieświadomie wydawał swoje ostatnie tchnienie.

Nie zmienisz czyjejś natury. Możesz kogoś co najwyżej wytresować, ale to nie to samo. Tresura oduczy pewnych zachowań, ale co z tego, jeśli w środku dana osoba dalej będzie tego pragnąć? Będzie jak tykająca bomba, tylko czekać, aż wybuchnie.

Na twarzy był cały czerwony, zęby cały czas zaciśnięte. Oddychając, pluł przed siebie. Pięści trzymał zaciśnięte tak mocno, że zbielały mu całe dłonie. A oczy? W oczach można było dostrzec szaleństwo. Szaleństwo, złość, czystą furię.

Alkohol, papierosy i inne używki, jakie zażywał, powoli, ale konsekwentnie wyniszczały go od środka, co w połączeniu z dietą, a właściwie jej brakiem, prowadziło do autodestrukcji. Doskonale zdawał sobie z tego sprawę, ale nie mógł przestać, nie mógł i nie chciał. Możliwe, że to, co nękało jego umysł w chwilach trzeźwości, wykończyłoby go szybciej niż trucizna jaką w siebie wlewał.

Nagle wszystko zaczęło z niego uchodzić. Każda myśl, każda emocja. Oddech my zwolnił, a on sam w końcu zasnął, zostawiając cały brud za sobą.

Widzę ich – powiedział ciężko Piotr. – Widzę wszystkich, są ze mną każdego dnia. – Brzeski zamknął oczy. – Mała Zosia z nożem w głowie, leżąca w salonie w kałuży krwi, a nóż wbił... Jej własny ojciec, pamiętam – wszedł mu w słowo Szymański.

Był to młody chłopak. Został dotkliwie pobity, o czym świadczyły liczne siniaki i opuchlizna na prawie całej twarzy. Następnie uwagę policjantów przykuła odcięta lewa dłoń, w miejscu której był zabandażowany kikut. Gwalik przyklęknęła przy chłopaku i sprawdziła mu puls. – Żyje – oznajmiła.

Odpłynęła. Życie ulotniło się z jej ciała w momencie, gdy w trakcie okładania człowiek, który ją napadł, wyjął nóż. A potem... potem... była już tylko furia.

Gdy bezwładne ciało Krzysztofa opadło na ziemię, on sam już nic nie czuł. Ani tego, co właśnie się działo, ani tego, co miało zadziać się chwilę później. Leżał nieprzytomny z zamkniętymi oczami. A plama krwi wokół jego głowy robiła się coraz większa.

Każdy z nas chowa w sobie demony. Trzyma głęboko w środku siebie furię, czystą złość. Ona ciągle narasta, dzień w dzień narasta i narasta. Pytanie, czy potrafimy ją stłumić, trzymać ją na uwięzi, okiełznać własną furię? Wbrew temu, co myślisz, ty, podobnie jak większość ludzi, nie potrafisz tego zrobić.