Artykuł dostępny pod linkiem:

echodnia.eu

Recenzja dostępna pod linkiem:

wpacynowie.pl

Wypłynąłem na zewnątrz oceanobusu. Byliśmy w jakiej śmierdzącej, długiej, ciągnącej się ku górze rurze. Wokoło roztaczał się tak nieprzyjemny zapach. Nawet zupa imieninowa cioci Kłóci pachnie ładniej, chociaż do tej pory myślałem, że nie ma nic gorszego.

Byłem z siebie bardzo dumny. Pani dyrektor po całej tej sytuacji zorganizowała uroczysty apel na moją cześć. Dostałem medal za odwagę i zdrowy rozsądek. Mama płakała ze szczęścia i wzruszenia. Zdzichu przyznał przed resztą klasy, że okazałem się być nie Felkiem Papugorybą, a bohaterem całego oceanu.

- Na wszystkie w świecie koralowce i plankton wszystkich oceanów. Co to takiego?!
Kosmiczna ilość śmieci. Z każdej strony PLASTIK, PLASTIK, PLASTIK. Przed oczyma miałem słowa jednego z naukowych czasopism: Światowe oceany zaczynają przypominać śmietniki.

Zamknąłem oczy i czekałem aż się zatrzymamy... Stoimy. Nic nie słychać, nic nie widać... Pomyślałem, że tylko ja jestem świadomy. Mając najgorsze myśli w głowie opłynąłem cały oceanobus. Wszyscy byli nieprzytomni... Nie było czasu do stracenia. Myśl Felek, myśl...

Stefek jest mistrzem w dostrzeganiu czegoś, czego tak naprawdę nie ma. Jest urodzonym planktooptymistą i podnosi moją samoocenę jak nikt inny. Bardzo mi go brakowało.
- Szkaradniczko ty moja - zawołałem. Tak bardzo się cieszę, że wreszcie cię widzę.

Siedzę cicho i nieruchomo, może mnie nie zauważy. Sielanka nie trwa jednak długo, bo nagle zza placów dobiega mnie dźwięk, ten przeraźliwy dźwięk...
- Feluś tęczówka!!! Jak wspaniale cię papużko znowu zobaczyć. Jak bardzo się za tobą stęskniłem. - W takich momentach zastanawiam się, kto wymyślił mój nieszczęsny gatunek ryb - Papugoryba dwubarwna. Nie wiem kto, ale na pewno mnie nie lubił i chciał mi to pokazać.

Piękna jest ta historia, wzruszająca i bardzo ważna dla młodego czytelnika, ponieważ porusza problemy, z jakimi mierzą się ofiary drwin i szykan, gubiące przy tym poczucie własnej wartości. Niewierzące w siebie, trzymające w sobie trudne nieraz do opisania emocje, żyją w świecie naznaczonym smutkiem. A przecież wcale tak nie musi być. Aleksandra Skarbek-Waldon udowadnia, jak wielką moc mają słowa i że możemy wśród bliskich nam osób czy znajomych znaleźć kogoś, komu zwierzymy się ze swoich problemów. Kogoś, kto nas pocieszy, rozweseli lub zrozumie. Prześladowania nie są fikcją, one mają miejsce w każdej grupie społecznej, stąd dobrze jest o tych sprawach z dziećmi rozmawiać.

Anna Ruszczyk

Historia Felka Papugoryby to nie tylko opowieść o nietypowym mieszkańcu oceanu, ale także o sile charakteru, adaptacji i przyjaźni. Pomimo trudności, jakie napotyka, Felek pozostaje wierny sobie i swoim wartościom.

Agnieszka Fox

Felek Papugoryba to krótka, zaledwie 36 stronicowa książeczka, która jednak niesie za sobą ważne przesłanie. To przede wszystkim opowieść o tym, że nie ważne jest to, jak wyglądamy. Ważne jest jaki mamy charakter i co nosimy w sercu. Historia prześladowanego przez rówieśników Felka pokazuje dzieciom, że nie warto przejmować się docinkami kolegów, gdyż każdy z nas jest niepowtarzalny i wartościowy. Felek udowodnił, że jest odważny i potrafi zachować się w kryzysowej sytuacji, co dla młodych czytelników jest sygnałem do tego, by nie bać się pokazywać swojej wartości i podejmować odważnych decyzji.

Aneta Sawicka

Wpłyniemy jak co roku, pierwszego dnia po wakacjach, do sal. Siądziemy. Zdzichu z kumplami będą się wygłupiać, Stefan zaśnie, a ja, jedyny w klasie, będę musiał uważać. A może będę chciał słuchać nauczyciela. Kto wie, co i kiedy mi się przyda...

Ja niestety głowę miałem zaprzątnięta inną sprawą... Co się stanie z tym wysypiskiem? Czy moja historia pomoże ludziom zrozumieć jaką wielka krzywdę nam robią?

Droga w górę nie miała końca. Płynąłem i płynąłem. Udało się jednak dotrzeć do końca rury. Z oddali słyszałem dźwięk. Mój gatunek ma dobry słuch. Musimy w końcu uciekać przed większymi drapieżnikami.

Myśl, Felek myśl... co zrobiłby w takiej sytuacji Fibisz... Co mówi na takie tematy literatura naukowa, a co zrobiłaby mama? Pierwsze, co przyszło mi do mojej płaskiej, kolorowej głowy to, żeby zorientować się, co się w ogóle stało.

Nagle... z zamyślenia wyrwało mnie mocne uderzenie. W oceanobusie rozległ się głośny krzyk. Dziewczęta zaczęły piszczeć, a chłopcy podpływać do okien. Uderzyliśmy w coś ogromnego, a potem zaczęliśmy się turlać w dół. To ciągnęło się w nieskończoność. Zgasły wszystkie światła, a my kręciliśmy się i kręciliśmy...

Mój kumpel działa cuda nic nie robiąc. Wystarczy, że jest.

- Mamo, czy mogę zostać dziś w domu? - z nadzieją w głosie pomrukiwał Felek.
- Syneczku, przecież dziś pierwszy dzień szkoły. Koledzy pewnie nie mogą się ciebie już doczekać. Powiedziała uśmiechnięta mama nakładając ostatnią łyżeczkę kaszkoplanktonu na śniadanie.
- Właśnie, że nie - pomyślał Felek.
Tego już nie powiedziałem mamie. Nie chciałem jej martwić. Zjadłem całe śniadanie i odpłynąłem w stronę łazienki. Mało zadowolony spojrzałem w lustro...
- Znowu będą mieć ze mnie ubaw. Papugoryba, papugoryba... Słyszę prawie na każdej przerwie w szkole. Jesteś dziwolągiem i wyglądasz jak tęcza, nie jak zwierzątko. A powiedz w końcu, jesteś rybą czy ptakiem?