Zadaniem chrześcijan jest wytworzyć te więzy miłości. To nie musi wyglądać jak jakieś przymilne słodzenie, ale powinno być dzieleniem się radością z powrotu do przebywania z dawno utraconym Bogiem. Jest to doświadczenie do głębi przenikające radością, a jednocześnie nieraz przerażającym wstrętem do zła, w którym miało się udział.

Bardzo wiele religii mówi o tym, że dusza człowieka jest fragmentem Duszy Świata (Logosu) lub Absolutu. Jak promień światła przynależy do Słońca, tak my przynależymy do Boga.

Gdy my żyjemy w Chrystusie, gdy nie wychodzimy poza Niego, poza Przykazania, On żyje w nas. Człowiek w Nim i On w człowieku. Zjednoczenie egzystencjalne dopełnia wszelkiej jedności. W człowieku nie powstaje duchowe rozdarcie, ale powraca zdrowie i integralność.

Ojciec z Nieba samodzielnie objawia swoje tajemnice wprost do serca człowieka. Duchowość to poszukiwanie tego głosu Ojca z Nieba, który cicho, jakby nieśmiało mówi do każdego serca. Wystarczy nie zagłuszać go cielesnością, światowością i złą, fałszywą duchowością. Cisza pustyni, cisza zamkniętej izdebki, cisza groty Eliasza, gdy już miną nagromadzone w nas ognie i burze, przynosi nam ten spokojny i subtelny przekaz. Przychodzi Duch Święty, który nam wszystko przypomina.

Nosimy w sobie wiele pytań. Można wręcz powiedzieć, że człowiek jest wielkim pytaniem o samego siebie. Homo sapiens, czyli człowiek myślący, to ktoś, kto nie zagłusza w sobie tej wrażliwości, pytania te zadaje świadomie, a następnie poszukuje na nie odpowiedzi przez całe życie. Coś przeciwnego zauważymy u zwierzęcia i niewolnika bezmyślności, którzy nie pytają o nic.

Chrystus przynosi nowe oczyszczenie i ascezę – wyrzeczenie się siebie. Mówi o zaparciu się siebie, o braniu krzyży, o wygaszeniu pomsty i przebaczeniu. Jest to niezwykły wzorzec ascezy, sięgający do głębi osoby, zmuszający do kwestionowania zła noszonego nawet w swoich głębiach. Pojawia się tu szlachetna nieczułość na koleje ziemskiego losu, która opiera się na podstawowej zasadzie – absolutnej miłości Boga.

Jeśli najkrócej wyrazić wiarę, byłoby to: „Pamiętaj o Bogu!”. Oczy Węża wpatrzonego w każde ludzkie serce mówią coś przeciwnego: „Zapomnij o Bogu, skup się na mnie, skoncentruj się na złu. Doszukuj się zła zawsze i wszędzie w innych, nigdy w sobie! W końcu sam się nim staniesz”.

Skąd bierze się dynamika życia? Jak to jest, że tak często napotykamy w życiu na przeciwności, nawet gdy mamy zupełnie dobre zamiary? Dlaczego trzeba wysłuchiwać drugiej strony? Dlaczego Ewangelia pełna jest pozornych sprzeczności i paradoksów? Dwoistość pierwiastków rzeczywistości znana jest kulturom całego świata.

Książka ta opiera się na założeniu, że trzeba i należy szukać prawdy i Prawdy – to fundamentalny powrót do normalności i pierwocin ludzkiej natury. Bez stanowczej decyzji i determinacji w przedmiocie wyboru prawdy wbrew sobie, wbrew łudzeniu siebie mirażami wyobraźni zrozumienie czegokolwiek, z tego przekazu, nie będzie możliwe.

Doświadczenie rzeczywistości, otwarcie się na nią wymaga świadomego wyboru prawdy, a prawda z kolei domaga się postawy przezwyciężania fałszu (w tym fantazji, marzeń, ułudy), tak powszechnego w umysłach i stale ją atakującego.

Chrystianizm od zawsze ma charakter uniwersalny i to w kilku znaczeniach, gdyż:
• opisuje całość uniwersum naszej rzeczywistości, Boga, świat i ludzi,
• odnosi się do pełni historii,
• jest dostępny każdemu człowiekowi niezależnie od kultury, w której się urodził i żyje; scala te wszystkie tradycje, a zarazem jest ponad ludzkimi doktrynami.

Żyjemy w czasach ostatecznego sporu, który wymaga od nas odpowiedzi: być za Jezusem Chrystusem i zgromadzeniem Jemu wiernych czy przeciw? Jest to też spór o człowieka. Chronić go czy być przeciw człowieczeństwu? Chronić życie od początku do końca czy nie? Szanować człowieka jako unikalną, niepowtarzalną osobę czy traktować go jak jednego z miliardów bez znaczenia?

Troska o samego siebie to podstawowa powinność człowieka. Żeby ją dobrze uprawiać, trzeba jak najlepiej poznać samego siebie. Cała nauka chrześcijańska obraca się wokół faktu objawienia się Boga i konieczności naprawy człowieka po upadku. Także ta książka wypełnia te dwa zadania – pokazuje Boga i człowieka. Każda jej część skupia się na tych dwóch tematach.

Miłość to moc, która ma zdolność jednoczenia przeciwieństw, jak dzieje się to w przypadku pierwiastka męskiego i żeńskiego w małżeństwie. Ona scala wszystko, jest zasadą wszechświata. Żeby cokolwiek na świecie istniało, musi zadziałać siła, która nadaje mu całość, wszystko spaja. Jest to miłość.