Samodyscyplina to podjęcie w pełni racjonalnej decyzji o tym, co i kiedy chcesz zrobić, niezależnie od tego, czy masz na to ochotę, czy nie. Jednocześnie jesteś dla siebie wspierającym i kochającym szefem.

Przypomnij sobie moment, w którym czułaś/eś czystą i szczerą radość. Chwilę, kiedy promieniowałaś/eś wdzięcznością za dar tworzenia pięknych i wartościowych rzeczy. Wtedy, gdy towarzyszyła Ci nieposkromiona ciekawość i dziecięcy zachwyt. To właśnie jest pasja, czyli energia,która drzemie w każdym z nas. Pozwala budzić się rano z entuzjazmem i pozytywnym nastawieniem do rozpoczynającego się właśnie dnia.

Pasją może być samo życie – każdy dzień spędzony na tej planecie. Odnajdywanie radości w najmniejszych rzeczach i otaczającym świecie to umiejętność, którą każdy może rozwijać bez względu na wiek, zawód czy inne zainteresowania.

Eksploruj uczucie „bycia Tobą” i „posiadania tego ciała”. Spróbuj spojrzeć na siebie z perspektywy ona/on. Doceń próbę medytowania oraz towarzyszące Ci intencje. Zauważ panującą ciszę i spokój. Wyobraź sobie, że wirujące w Twojej głowie myśli, lęki i plany odchodzą – każde w swoją stronę. Problemy odpływają coraz dalej. Niech pozostanie jedynie Twoja czujność. Trenuj umiejętność odpuszczania wszelkiego myślenia. Zamiast tego poprzebywaj przez pewien czas sam na sam ze swoim wnętrzem (duszą, sercem). Dzięki temu w chaosie życia codziennego łatwiej zachowasz spokój.

Tak właśnie rozpoczyna się proces uzdrawiania duszy - od świadomego budowania poczucia wartości oraz porzucenia dawnych, negatywnych wzorców. Droga ta nie raz bywa długa i bolesna. Chwile smutku i zwątpienia przeplatają się z nadzieją oraz kiełkującą powoli bezwarunkową miłością do siebie. To, co stare musi ustąpić miejsca nowej, życiodajnej energii.

To, jakie najważniejsze lekcje życiowe odbierzemy, zależy od miejsca, w którym przyszliśmy na świat i zostaliśmy wychowani. Na proces kształtowania się naszej osobowości wpływają więc rodzice, krewni, opiekunowie, nauczyciele, jak również informacje docierające do nas ze środków masowego przekazu oraz społeczeństwa. Chłoniemy wiedzę o świecie wszystkimi zmysłami. Podświadomość wyciąga wnioski na podstawie naszych obserwacji, zapamiętując powtarzające się schematy postępowania. Oznacza to, że większość przekonań nabyliśmy bez naszego świadomego udziału. Stąd też biorą się instynktowne, automatyczne reakcje na różne wydarzenia.

Nie o to chodzi, żeby unikać trudności, ale by oswajać lęk, spróbować go zaakceptować i działać mimo tego, że nam towarzyszy.

Zwykle nie zdajemy sobie sprawy z tego, że czasami to my sami jesteśmy największą przeszkodą na drodze do realizacji ważnych celów i spełnienia marzeń. Jeżeli chcemy zmienić perspektywę patrzenia na rzeczywistość i pragniemy przyjąć aktywną postawę w życiu, musimy najpierw przyjrzeć się swoim przekonaniom.

Podejmij próbę akceptacji tego, że Twoje dzieciństwo naznaczone zostało pewną traumą. Daj sobie czas na pogodzenie się ze swoim wewnętrznym, nierzadko przerażonym dzieckiem, oraz z myślą, że nie możesz cofnąć czasu i zapobiec przykrym zdarzeniom. Skup się na tym, aby krok po kroku realizować swoje niezaspokojone potrzeby: miłości, akceptacji i bezpieczeństwa.

Czym właściwie jest przebudzenie? To moment, w którym intuicyjnie czujemy, że nie jesteśmy naszym umysłem i to nie my tworzymy myśli. Wychodzimy z iluzji, w której żyliśmy nawet przez wiele lat. Bazuje ona na czasie, materii i przestrzeni. My jednak jesteśmy JEDNO – istnieliśmy jeszcze przed Wielkim Wybuchem. Przebudzenie nie jest więc egzystencjalną filozofią, stanem medytacyjnym, psychologiczną zmianą czy wiarą religijną. Transformacji ulega jedynie nasza perspektywa. Każdy z nas znajduje się w centrum swojego własnego Wszechświata.

Jestem przekonana, że wiedza i świadomość stanowią klucz do poznania samego siebie. Niewiele mówi się o mistycznej i psychologicznej stronie naszego życia. Tymczasem każde doświadczenie, zarówno to pozytywne, jak i destrukcyjne, pozostawiło ślad w naszej duszy. To w podświadomości zakodowane są wszystkie wspomnienia – nawet te z pierwszych lat życia. Nie do każdego z nich mamy dostęp, lecz ich stopniowe odkrywanie pozwala dotrzeć do kolejnych warstw osobowości, a to może przynieść zaskakujące wnioski.

Niewyrażony żal, stłumiony strach, ukryty wstyd – trudne emocje, z którymi nie radziliśmy sobie jako dzieci, musimy teraz uzewnętrznić i przepracować. Tylko w ten sposób ruszymy z naszym życiem do przodu, porzucimy lęk i napełnimy się spokojem.

Nic nie pozostaje w próżni i nic do niej nie trafia. Każdy najmniejszy krok przybliża Cię do własnej duchowej prawdy. Cały Twój wysiłek i poświęcenie mają ogromne znaczenie, nawet jeżeli jedyne, na co Cię teraz stać, to wstanie złóżka i zaparzenie sobie filiżanki kawy.

Każdy człowiek ma dostęp zarówno do męskiej, jak i żeńskiej energii w sobie. Naszym celem jest zharmonizować i pogodzić obie te siły. One nie znajdują się w opozycji do siebie. Wręcz przeciwnie – uzupełniają się.

Tobie też wydaje się, że w kolejce po szczęście zawsze stoisz na szarym końcu? To oczywiście iluzja – nieprawdziwe przekonanie umysłu. Przyjrzyj się swoim wcześniejszym planom – które z nich pomyślnie zrealizowałaś/eś, a które zakończyły się porażką? Jeżeli za każdym razem byłaś/eś odpowiednio przygotowana/y i wykorzystałaś/eś właściwe narzędzia, być może różnica polegała na Twoim wewnętrznym nastawieniu – zarówno na początku projektu, jak i w jego trakcie. Źródłem wszystkiego jest nasza intencja.

Umiejętność dostrzegania darów, które otrzymujemy każdego dnia, kryje w sobie ogromną siłę. Wdzięczność potrafi zamienić poczucie straty i braku na radość oraz obfitość.

Ciesz się procesem transformacji życia i niczego na siłę nie przyspieszaj. Wszystko odbywa się w swoim tempie – dostosowanym do Twojej natury.

Jeśli tylko spróbujemy zatrzymać się na moment – wsłuchać się w swój oddech oraz głos duszy – usłyszymy, jak szepcze do nas: „To wszystko jest po coś. Wytrwaj. Uwierz.”. Nasze wewnętrzne światło, spokój i mądrość poprowadzą nas, gdy oddamy stery naszego życia Sile Wyższej.

Naszym zadaniem jest zatroszczyć się o niezaspokojone potrzeby oraz wyruszyć na poszukiwanie życiowej drogi/pasji. Nawet najbardziej kochająca i życzliwa osoba nie jest w stanie wykonać tej pracy za nas.

Dorastamy w przekonaniu, że nie jesteśmy wystarczająco silni, więc potrzebujemy kogoś, kto wesprze nas w trudnych momentach. Oczywiście nie ma nic złego w proszeniu o pomoc i wspólnym mierzeniu się ze zmartwieniami czy kłopotami (wręcz przeciwnie – to wielkie szczęście móc liczyć na bliskich). Chodzi jednak o to, aby wyzbyć się przekonania, że rodzic, partner czy przyjaciel zaspokoi naszą potrzebę miłości i bezwarunkowej akceptacji. Warto pamiętać, że oprócz relacji, jakie tworzymy w świecie zewnętrznym, musimy nawiązać równie silną, serdeczną i bezpieczną więź z własną duszą. W przeciwnym razie zrodzi się w nas poczucie samotności, przygnębienie i żal do innych. Skoro my sami nie potrafimy uleczyć dawnych ran i krzywd, nie możemy oczekiwać, że ktokolwiek inny zrobi to za nas.

Rozwój duchowy to proces, który wymaga stałego zaangażowania, skupienia i miłości – do siebie, natury i drugiego człowieka. Tutaj polegamy nie na danych empirycznych, lecz na zmysłach, myślach i odczuciach. Niekiedy idea przebudzenia świadomości może budzić pewien niepokój czy niepewność. Dzieje się tak, ponieważ nasze ego i umysł bronią się przed prawdą kwestionującą dotychczasowe założenia, na bazie których zostały zbudowane. To negatywne wrażenie jest naturalnym elementem początkowego stadium naszego rozwoju. Wraz z odkrywaniem kolejnym prawd traci na swojej mocy.

Żyjemy na planecie Ziemia, więc trudne chwile to nieodłączny element naszej egzystencji. Są niezbędne w procesie samodoskonalenia. Pokazują nam te sfery życia, które wymagają przepracowania.

Tak naprawdę, to nie szczęśliwe życie sprawia, że czujemy wdzięczność. To wdzięczność czyni z nas ludzi szczęśliwych.