Raptem zobaczyłem znajomą twarz. W pierwszej chwili nie mogłem sobie przypomnieć, kto to jest, ale dość szybko wróciła mi do pamięci dziewczyna, którą spotkałem w pizzerii, Agnieszka. Była z przystojnym, młodym człowiekiem. Bardzo pasowali do siebie, ale nie rozmawiali ze sobą. Weszli do samolotu i zaczęli powoli się zbliżać. Kiedy stanęli na równi ze mną, Agnieszka kilka razy zerknęła w moim kierunku, ale najwyraźniej mnie nie poznała. „Baba z wozu - koniom lżej" - pomyślałem. Usiedli z tyłu obok smutnego pana i stewardessa, pod nagrany głos, zaczęła pokazywać, co mamy robić, jak nasz samolot, nie daj Boże, zacznie spadać. Nie to, żebym jakoś wierzył, że te umiejętności mi się przydadzą, ale robiła to tak zgrabnie, że nie mogłem oderwać oczu. Zapomniałem nawet na chwilę o Agnieszce. Potem jednak wróciłem myślami do niej. A potem po prostu zasnąłem. Obudziłem się, jak lądowaliśmy. Za oknem była zaśnieżona Warszawa. Niemniej jednak, ten widok budził ciepłe uczucia. Byłem w domu.