Gdyby Sherlock Holmes założył rodzinę z Agathą Christie, i gdyby ich wnuk w okresie młodzieńczego buntu zechciał rzucić postmodernistyczne wyzwanie swoim sławnym dziadkom – chcąc ich doprowadzić do białej gorączki, ale i czując na sobie, że nie może być nikim innym niż wnukiem tej sławnej pary (czemuż, ach, czemuż?!) – i napisał książkę, to byłaby właśnie ta książka, którą macie w ręku.

Człowiek hasło to przewrotna opowieść o zbrodni, która się może zdarzyć, ale nie musi (spokojnie, nie zdradzimy), galeria nietuzinkowych bohaterów pojawiających się na scenie w równie nietuzinkowych konfiguracjach, soczysta krew, pościgi ścinające ją w żyłach (o ile wcześniej nie zdołała wypłynąć), zagadki, motywacje i to wszystko, co znaleźć się powinno w rasowej książce z tych rejonów literatury. Ale to dopiero początek dobrego. Bo też cała ta historia zostaje wzięta w postmodernistyczne kleszcze, spłaszczona po bokach nieco, ubrana w falbany intertekstualności, a na koniec przeciśnięta przez maszynę sprawiającą, że słowa znaczą więcej, niżby chciały. Tak właśnie, swoboda językowa autora, robiącego ze zdaniami, co mu się żywnie podoba, to wisienka na tym bogatym torcie.