– Zostaniesz tutaj, dopóki nie wrócę? – zapytałam go. – Tak, będę czekać tu na ciebie, a poza tym muszę mieć na oku Aarona. Coś czuję, że straci ponownie nad sobą kontrolę, a nie mogę dopuścić do tego, żeby pojawił się na Próbie i cię stamtąd zabrał, bo umrzesz. – Westchnął.

Szliśmy dalej, gdy coś mnie chwyciło za warkocz i pociągnęło. Krzyknęłam, odwracając się, by zaraz wybuchnąć gniewem na widok tego przeklętego konia, który prychał mi dymem prosto w twarz! Cant wybuchnął śmiechem, przez co napotkał na mój morderczy wzrok. – Wychodzi na to, że spodobałaś się Furii. Popatrzyłam na ogiera, który krążył wokół nas i muszę przyznać, że to imię idealnie określało jego osobowość, wrr…

– Jestem Felia, półanioł, a półfae. Kiedyś mówiono na nas efilim. Wyjaśniwszy to, uściskała mnie mocno, dziękując za wszystko. Zaśmiałam się, a ona zaraz postawiła mnie z powrotem na ziemi. Efilim, coś mi to mówi – zaczęłam się zastanawiać. Hmm… Przypomniałam sobie, że nefilim to byli, według Biblii, giganci, zrodzeni z anioła i człowieka! – Myślałam, że anioł nie może związać się z fae – powiedziałam. Tak mi przynajmniej tłumaczył Tytus. – Masz rację, nie może związać się z fae zamieszkującymi na Aimeiz, jednak ja miałam matkę anioła, a ojca wywodzącego się ze starożytnych fae – wytłumaczyła. – Co?! Przecież to niemożliwe! Musiałabyś mieć ponad dwieście lat!

– A wracając do twojej opowieści, Enonie, dlaczego zaczęto was kwestionować? – zapytałam. – Zaczęto podejrzewać, że pochodzimy od Mrocznego Króla, ponieważ byliśmy podobni do stworów, które brały udział w bitwie. Zaczęto na nas polować i liczebność noxów z roku na rok spadała, aż z dwudziestu stad zostały tylko cztery. – Wskazał pyskiem na ścianę, na której znajdowały się rysunki przedstawiające rzeź noxów. Gniew, który odczułam na ten widok, zaraz przerodził się we wściekłość, jak oni mogli?! – Dlaczego?! – Przez zaciśnięte zęby zdołałam wymówić tylko to pytanie. – Ponieważ Mroczny Ląd był naszym domem…

– Wskakuj – powiedział. – Co?! Mam lecieć na tobie?! – Byłam zszokowana, bo nigdy nie latałam na żadnym stworzeniu, co ja gadam! Nigdy nie leciałam nawet samolotem! Masakra! – Tak, nie bój się, postaram się nie zgubić ciebie po drodze. – Zaśmiał się. – Będę tuż za wami, jakbyś miała zamiar spaść, to cię złapię – dodał Cant, uśmiechając się, no pięknie! – Widzę, że wszyscy mają niezły ubaw ze mnie – żachnęłam się, wdrapując się na jego grzbiet. Jest bardzo szeroki, dlatego czułam się trochę niepewnie, ale co tam, będę leciała przecież na noxie!

– Czegoś mi nie mówisz, mam rację? – Skrzyżował ręce na piersiach, a ja wzięłam głęboki oddech, aby dodać sobie odwagi, po czym powiedziałam: – No dobra, tylko proszę, nie złość się na mnie. Jest jeszcze ktoś, kogo chcę, żebyś poznał. – Kto to? – Przyglądał mi się wnikliwie. – Ma na imię Orion i jest… noxem. – Czym jest?! – wrzasnął, a ja wzdrygnęłam się na to zapytanie. – Noxem – szepnęłam, bo bałam się dostać po uszach. Cant nakrył twarz dłońmi, kręcąc głową i przeklinając pod nosem, po czym westchnął, mówiąc: – Opowiadaj.

– Gdy Alex odnajdzie swojego smoka… Twarz Aarona momentalnie zrobiła się blada, a wściekłość już w nim buzowała, co było widoczne jak na dłoni. Odpowiedział warknięciem: – Po moim trupie! Nie pozwolę, żeby go wybrała, bo spłonie żywcem! Nastała cisza. Wszyscy skupili się na wymianie zdań Aarona z Nitrą. Smoczyca posłała mu uśmiech, mówiąc: – Tak jak powiedziałam, Skrzydlaty, Alex go odnajdzie, a nie wybierze. Obie wywerny wraz z Nitrą spojrzały teraz na mnie.

– Tak myślałam! Nastała cisza, rozglądałam się po wszystkich. Każdy był w szoku. – Zorianie, teraz będziesz musiał pokonać swój strach, bo jak inaczej będziesz na nim latał? – dodałam. – Co? – pisnął spanikowany. Nawet nie zauważył, gdy Solo zbliżył się do niego, trącając go lekko nosem w bok. Zorian zastygł jak posąg, a jego cera stanowiła teraz jeden kolor z jego białymi włosami.

Bestia zastygła w powietrzu, puszczając mnie, a jej ciało zapulsowało, po czym runęła za mną w dół. Wpadłam do wody, a niedaleko mnie wywerna. Na szczęście bestia była zbyt daleko, żeby mnie dorwać. Zaczęłam płynąć w stronę powierzchni. Nie wierzę, że po całej tej akcji mam utopić się w jeziorze! Adrenalina zmieszana z paniką zmusiła mnie do brnięcia ku górze. Brakowało mi już powietrza, czarne plamki tańczyły mi przed oczami. Zanim odpłynęłam, poczułam tylko, jak coś owija się wokół mojego ciała i szarpie mnie do góry…

O Najwyższy, żywa zieleń tańczyła w jej oczach, przenikając mnie do szpiku kości. Czas się na moment zatrzymał, gdy patrzyliśmy na siebie w ten sposób, jakby nic poza nami nie istniało. Jakby za naszymi plecami nie działo się to całe gówno. Jej krwistoczerwone usta aż prosiły się o to, żeby ich posmakować. Gdyby sytuacja była inna, nie zawahałbym się ani chwili, przyciągnąłbym ją do siebie i…

– Słuchaj, wilczku, mam nadzieję, że nie będę tego żałowała. Kucnęłam przy nim, kładąc zdrową dłoń na jego głowie. – Ogień Życia – powiedziałam, po czym wstałam i ruszyłam w stroną wyjścia, mijając Czarnego, który nie otrząsnął się jeszcze z szoku. Zwróciłam się do niego: – Idę do Grace, a później do Nitry. Widzimy się wieczorem. Nikt z zebranych nie odezwał się ani słowem. Gdy wychodziłam, patrzyli na wilka, który wracał do życia.

Smoczyca warknęła, wychodząc na brzeg i sięgnęła pyskiem po jeden ze swoich kolców na grzbiecie, i wyrwała go sobie! – Co ty robisz! – krzyknęłam. Popatrzyła na mnie, przewracając oczami. Położyła kolec na ziemi, mówiąc coś w obcym języku, a po chwili rozbłysło zielone światło. Demony zatrzymały się w miejscu, przyglądając się całemu zajściu i węsząc w powietrzu. Blask powoli przygasał i wtedy zobaczyłam na trawie miecz. Tak, jego rękojeść była ozdobiona łuską Nitry, a na ostrzu była wygrawerowana postać smoka i moje imię. Miecz był przepiękny! – Weź go, Alex. To Smoczy Miecz. Należy odtąd do ciebie.

– Aura wilkołaków jest chaotyczna i postrzępiona, lykanów jest agresywna i przypomina mi grube kolce, a fae jest idealna, zaś aniołów świeci blaskiem, czarodziejów jest pulsująca, a ludzi jest jak lekka poświata, czy teraz mnie rozumiecie? – powiedziałam to jednym tchem.

– Zostaniesz tutaj, dopóki nie wrócę? – zapytałam go. – Tak, będę czekać tu na ciebie, a poza tym muszę mieć na oku Aarona. Coś czuję, że straci ponownie nad sobą kontrolę, a nie mogę dopuścić do tego, żeby pojawił się na Próbie i cię stamtąd zabrał, bo umrzesz. – Westchnął.

– To niemożliwe! – wrzasnął Petro, patrząc zszokowany na scenę przed nim. Harpi było tylko sześć, a walczyły jak pięćdziesięciu wojowników na raz, rozrywając wszystkich wrogów na kawałki. Zacząłem się śmiać, czym zyskałem uwagę wściekłego Petra. – Coś ci powiem, Petro. Dla Alex wszystko jest możliwe. Zaszarżowałem na niego, lecz gdy tylko zdążyłem wyciągnąć miecz, to on zniknął. Serce mi stanęło w miejscu, gdy odwróciłem się i zobaczyłem go za Alex!

Głośny śmiech odwrócił moją uwagę od rannego przyjaciela. Spojrzałem na skupisko skał, pod którymi znajdował się Petro. Za pomocą swojej Mocy rozrzucał skały naokoło siebie i patrzył mi prosto w oczy z dumą. Błyskawicznie ogarnęła mnie na powrót wściekłość, a mrok pochłonął zdrowe myślenie. Teraz liczyła się tylko zemsta i to, żeby ten skurwiel przestał oddychać!

Pomodliłam się w duchu przed tą akcją, a Enon zaczął pikować w dół. Leciał tak szybko, by zaraz jeszcze szybciej wzbić się w górę, prosto w sam środek nendrów. Wtedy przyszła kolej na mnie. Wydobyłam swój miecz i zawołałam: „NIR”. Na kilka sekund noc stała się dniem. To wystarczyło, żeby rozpocząć atak!

– Wiesz, że będę musiał załatwić ci Misję u któregoś z dowódców i Aaron się o tym dowie? – powiedział Cant. – Niekoniecznie – dodała Nitra. – Skoro Czarny wyruszył na Misję, jego obowiązki tutaj przejąłeś ty, Cancie. Teraz ty jesteś dowódcą Alex. Wystarczy, że wyrazisz zgodę. – Patrzyła na niego maślanymi oczami i z nadzieją, że wyrazi zgodę. – Mam nadzieję, że nie będę tego żałował. Po tych słowach podbiegłam do niego, przytuliłam go w podziękowaniu, a potem odsunęłam się od niego i obdarzyłam go uśmiechem. Powiedziałam: – To jeszcze nic. Spójrz – dodałam i uwolniłam swój mrok.

– Czegoś mi nie mówisz, mam rację? – Skrzyżował ręce na piersiach, a ja wzięłam głęboki oddech, aby dodać sobie odwagi, po czym powiedziałam: – No dobra, tylko proszę, nie złość się na mnie. Jest jeszcze ktoś, kogo chcę, żebyś poznał. – Kto to? – Przyglądał mi się wnikliwie. – Ma na imię Orion i jest… noxem. – Czym jest?! – wrzasnął, a ja wzdrygnęłam się na to zapytanie. – Noxem – szepnęłam, bo bałam się dostać po uszach. Cant nakrył twarz dłońmi, kręcąc głową i przeklinając pod nosem, po czym westchnął, mówiąc: – Opowiadaj.

– Tak myślałam! Nastała cisza, rozglądałam się po wszystkich. Każdy był w szoku. – Zorianie, teraz będziesz musiał pokonać swój strach, bo jak inaczej będziesz na nim latał? – dodałam. – Co? – pisnął spanikowany. Nawet nie zauważył, gdy Solo zbliżył się do niego, trącając go lekko nosem w bok. Zorian zastygł jak posąg, a jego cera stanowiła teraz jeden kolor z jego białymi włosami.

Odgłos na jeziorze zwrócił naszą uwagę. To kami wynurzył się z wody, że też ta przeklęta kreatura się nie utopiła! – Zapłacisz mi za to – syknął kami w kierunku Alex. Zdążyłem wyciągnąć miecz, gdy z wody tuż pod kami wystrzeliła Nitra, unosząc go w pysku. Podrzuciła go jak zabawkę i połknęła, wpadając z powrotem do wody…

– Ogień Życia. Od razu rozpoczął się proces leczenia, wnętrzności wracały na swoje miejsce, zasklepiając ranę na brzuchu, a w oczach na powrót zagościł żywy kolor błękitu. Jeszcze chwila i będzie po wszystkim. Wstając, patrzyłam za zagrożeniem, ale nie spodziewałam się, że nadejdzie ono z góry. Usłyszałam tylko łopot skrzydeł, gdy szpony chwyciły mnie za ramiona, unosząc w powietrze.

– Zaraz wam pokażę. – Spojrzała w górę, a my zrobiliśmy to samo. Na suficie jaskini pojawiła się ogromna mapa Aimeiz. To było coś niesamowitego. Planeta ta przypominała mi Ziemię. – Tak jak sama widzisz, nasza planeta posiada trzy kontynenty: pierwszy z nich to Araii, który znajduje się tam, gdzie u ciebie jest Europa i Azja, drugi to Sanraii, czyli Afryka, i Mroczny Ląd na zachodzie, w miejscach, gdzie na Ziemi znajdują się Ameryki Południowa i Północna. Tylko u nas te kontynenty są połączone, tworząc jeden duży kontynent.

Smoczyca warknęła, wychodząc na brzeg i sięgnęła pyskiem po jeden ze swoich kolców na grzbiecie, i wyrwała go sobie! – Co ty robisz! – krzyknęłam. Popatrzyła na mnie, przewracając oczami. Położyła kolec na ziemi, mówiąc coś w obcym języku, a po chwili rozbłysło zielone światło. Demony zatrzymały się w miejscu, przyglądając się całemu zajściu i węsząc w powietrzu. Blask powoli przygasał i wtedy zobaczyłam na trawie miecz. Tak, jego rękojeść była ozdobiona łuską Nitry, a na ostrzu była wygrawerowana postać smoka i moje imię. Miecz był przepiękny! – Weź go, Alex. To Smoczy Miecz. Należy odtąd do ciebie.

– Aura wilkołaków jest chaotyczna i postrzępiona, lykanów jest agresywna i przypomina mi grube kolce, a fae jest idealna, zaś aniołów świeci blaskiem, czarodziejów jest pulsująca, a ludzi jest jak lekka poświata, czy teraz mnie rozumiecie? – powiedziałam to jednym tchem.

– Czym ty jesteś, malutki? Czym się żywisz? Musisz coś zjeść. Na pewno jesteś bardzo głodny. Zaczął mruczeć jak kociak. – To nox i żywi się pieczonym mięsem – powiedział głos dobiegający z drugiego końca plaży. Odwróciłam się, a strach przeszedł mi po plecach. Serce waliło mi w piersi tak szybko, że jeszcze chwila, a by z niej wyskoczyło, bo w naszą stronę powoli zbliżał się… smok?!

Od razu podniosłam na niego wzrok, pytając: – Zaraz, to nie ty będziesz moim trenerem? – Nie, będzie nim Aaron, takie imię teraz nosi. Ładne imię, od razu wpada w ucho – pomyślałam. – A jakie imię miał wcześniej, jeśli można wiedzieć? – Śmierć – powiedział. Zaczęłam się śmiać, jasne! – To może on jest jednym z czterech jeźdźców Apokalipsy? – spytałam. Westchnął tylko, widząc moje rozbawienie. – Byłym jeźdźcem, Alex. Przestałam się śmiać, a moje brwi wystrzeliły w górę w szoku. Przecież to niemożliwe!