W południe przed sklepem zawrzało. Nigdy nie było to miejsce sielskie ani też spokojne. Tym razem jednak wrzało. Józef Nikić, wsparty na stojaku na rowery i z rozwianą brodą, wywijając wolną ręką, z takim przejęciem coś tłumaczył, że okulary spadły mu z nosa i – plusk! – trafiły prosto w kałużę. Schylił się po nie, złorzecząc.
Ale szybko powiększający się tłumek, poderwany okrzykiem: „No to se same zobaczcie!”, ruszył gwałtownie i prawie je stratował.
Nikić Józef, machając brudnymi od błota okularami, poszedł za nimi. Ludzie dobiegli do słupka, przy którym zatrzymywał się pekaes. Tuż za przystankiem stała wysoka na dwa metry konstrukcja z aluminiowych rurek na betonowej podmurówce. Do konstrukcji przykręcona była płyta, a na niej plakat, duży i kolorowy. Wszystko tak, jak mówił zbliżający się Nikić.

Jedna z okolicznych wsi (nazwę celowo przemilczmy) staje się areną dziwnych wydarzeń. W niewiarygodnie szybkim tempie staje tam cyrk i supermarket, starcy zdrowieją, a młodsi zaczynają opływać w dostatki. Zmiany omijają jednak miejscowego poetę amatora i wójta. Czy powstrzymają oni zło z zewnątrz? A może wesprze ich zło miejscowe, oswojone i przychylne?