Dla mnie książka Mariki to opowieść o niezwykłej odwadze. O pokonaniu bariery strachu i sięganiu po swoje marzenia. Jeśli zatem planujesz podróż w kierunku Azji, bez względu na to, czy wyruszysz w pojedynkę czy w towarzystwie, polecam Ci gorąco „Cybulkę w Azji”.

Było tu pięknie, kolorowo, masa stożkowych białych budowli z niebieskimi ornamentami wykładanymi małymi błyszczącymi, ceramicznymi kafelkami. Były tu tez sale z masą posągów złotego Buddy. Gdzieniegdzie siedział „po turecku”, w innych pomieszczeniach stał i miał wyciągniętą rękę. Miejsce warte zobaczenia.

Uczestniczyłam we własnej, prawdziwej, balijskiej ceremonii. Nie oddawałam hołdu obcym bogom, ale życiu i cudownej chwili, która właśnie trwa. Nie spodziewałam się, jak bardzo będzie mnie to ekscytowało.

Ostanie dwa tygodnie biegałam z miejsca na miejsce, próbując zobaczyć jak najwięcej. Przemieszczałam się z kraju do kraju, z miasta do miasta. Jeździłam taksówkami, skuterami, autobusami. Zwiedzałam muzea, plaże, jaskinie. Teraz siedziałam w Ubud, magicznej miejscowości, do której ogromnie chciałam wrócić.

Rozejrzałam się i dopiero teraz dostrzegłam, że byłam tu jedyną osobą z europejskimi rysami twarzy. Dodatkowo z kręconymi, blond włosami. Znów czułam się egzotyczna. Niektórzy nawet robili mi zdjęcia z ukrycia.

Przesyłka odebrana. W tym momencie dopiero pomyślałam: „ O qrczaki, ciekawe, czy będę teraz jechała do hostelu, czy na wycięcie nerek?”

Nagle usłyszał strzały. Kilku mężczyzn stało z bronią pod domem i coś krzyczało. Kolejny strzał. Senior zachował zimną krew.

Zerknęłam na ladę po mojej prawie stronie. Stała tam para Brytyjczyków z dwoma wielkimi bagażami i dodatkowymi plecakami. Właśnie czekali na sprawdzenie dokumentów. Czekali na wyrok tak jak ja, tylko nie zdawali sobie jeszcze z tego sprawy.

Franco mieszkał w innym hostelu, bo w moim nie było już wolnych miejsc, ale odprowadził mnie do mojego lokum i jako już duży chłopiec nieśmiało, a jednak odważnie, zapytał: „Czy byłoby nie na miejscu, gdybym zapytał, czy chcesz mi pokazać swój pokój?”.

Nie mogłam zrobić nic więcej, tylko czekać, aż dopłyniemy. Czy wiesz, jak wolno płynie czas, gdy się spieszysz i na coś czekasz?

Zboczyłam z głównego placu i weszłam po zadaszoną część kompleksu, gdzie odkryłam leżące ciało mnicha. Zwłoki leżały na czymś w rodzaju ołtarza. Mnich buł ubrany w pomarańczowe szaty i obłożony czerwonymi kwiatami.

Jak to się stało, że człowiek uzależniony od lat od narkotyków, zdolny do kradzieży, handlu zakazanymi substancjami i bezdomny siedział obok mnie w basenie na Bali i okazał się być błyskotliwą, pełną ciepła osobą?

Jadłam śniadanie ciesząc się każdym jego kęsem, i podziwiałam cała posesję. Na tym chyba polega filozofia „tu i teraz”, której cały czas się uczę. To było moje Bali. Tu i teraz.

Pożegnaliśmy się, bo wiedzieliśmy, że więcej się nie spotkamy. Zrobiło mi się trochę przykro, ale taka jest kolej rzeczy, gdy podróżujesz. Spotykasz masę ludzi, z którymi prędzej czy później będziesz musiał się pożegnać.

Wiesz, to co dajesz światu, wraca do ciebie. Jedni zwą to karmą, inni zaś teorią przyciągania. Zwał jak zwał. Traktuj innych tak, jak sam chcesz być traktowany.

Odnalazłam swojego rumaka, zapięłam różowy kask Myszki Miki i zjechałam z miejsca parkingowego.

Wiatr rozwiewał mi włosy wystające spod kasku. Było znacznie cieplej niż w Hanoi. Czułam się wolna. Jakie to piękne uczucie. Na razie miałam nadal obie nerki. Było dobrze.

Umalowane, błyszczące i gotowe wyszłyśmy z hostelu. Dzisiaj znowu before party odbywało się przy hotelowym basenie. Było nas osiem. Każda z wiaderkiem drinka w ręku. Wystrojone, błyszczące i roześmiane. Poczułam się znowu, jakbym miała dwadzieścia lat.

Słonce paliło, jak na patelni. Przeszłam przez betonowy chodnik, usiadłam pod drzewem, bo tylko tu był cień. Skrzyżowałam nogi i schowałam twarz w spoconych dłoniach. Byłam zmęczona, zła i zawiedziona. Czułam, że zaraz się rozpłaczę. Zastanawiałam się, w którym miejscu mogłam jakoś naprawić plan? Co zrobiłam źle? Nie mogłam zrobić nic inaczej, było za późno.