Zapraszamy do zapoznania się z recenzją Tygodnika Podhalańskiego. 

Recenzja dostępna pod linkiem:

robertboryczka.pl/Recenzja-Tygodnik-Podhalanski

Recenzja dostępna tu:

www.szkola-misyjna.org

Chrześcijaństwo nie polega na przywiązaniu do powtarzających się obrzędów, rytuałów, liturgii… Używając w odniesieniu do chrześcijaństwa określenia „religia”, czynimy mu niedźwiedzią przysługę, niszcząc przekaz Ewangelii.

Dzięki reformacji nastąpił rzeczywiście pewien powrót do źródeł, do nauczania apostolskiego. Niestety niektóre cechy religijności na dobre zadomowiły się w protestantyzmie powstałym w wyniku tego ruchu (duchowieństwo, liturgia, pewna sakramentologia, rozbudowane tzw. prawo wewnętrzne, nacisk na przykazania i systemy teologiczne). A ścisła współpraca Kościoła i państwa przetrwała zarówno upadek Zachodniego Cesarstwa i podział Kościoła w 1054 roku, jak i reformację.

Bóg ciągle ponawia zaproszenie i ciągle to zaproszenie jest przez wielu lekceważone. Zaproszeni mają takie same wymówki jak w przypowieści – są zajęci pracą (woły); troską o to, co posiadają (pole); martwią się o rodzinę (żona). To może dotyczyć zarówno ludzi niewierzących, choć może religijnych, jak i tych, którzy są w różnych kościołach. Niestety są tacy, którzy chodzą na nabożeństwa, modlą się, a nawet czytają Biblię, jednak w rzeczywistości nie są zainteresowani relacją z Bogiem. Stan posiadania, praca i rodzina przysłania im Boga i są głusi na Jego głos. Słysząc Boże wezwanie, nie odpowiadają na nie.

Czasami z bólem serca obserwuję, jak liderzy chrześcijańscy angażują się w taki spór polityczny, stając po jednej albo drugiej stronie… Jakby nie rozumieli, że przyczyniają się jeszcze bardziej do podziału i służą w ten sposób diabłu. Jedność jest tylko w Chrystusie i tylko przez Chrystusa! Polityczne poszukiwania jedności przez chrześcijan to religijna złuda i manowce.

Chrześcijaństwo tak bardzo kojarzy się w Polsce z systemem zakazów i nakazów… Takie spojrzenie jest całkowicie błędne! W chrześcijaństwie nie chodzi o przestrzeganie przykazań.

A tych, którzy spotkali Zmartwychwstałego, nie było tylko 12 osób, ale grubo ponad 500. Między innymi prześladowca Kościoła Szaweł z Tarsu był jednym ze sceptyków, a po spotkaniu ze Zmartwychwstałym jego życie uległo całkowitej zmianie…

W treści książki znajdziemy 16 krótkich esejów, w których autor stara się pokazać „gołe” chrześcijaństwo; chrześcijaństwo takie, jakie było na początku; chrześcijaństwo, które nie ma kapłanów, nie ma świątyń, nie ma systemu ofiarniczego. Przebaczenie, pojednanie, szczęście, wiara, nadzieja, miłość (to tematy poszczególnych rozdziałów) to coś, czego nie da się sprowadzić do rytuałów i obrzędów. Chrześcijaństwo to nowa droga życia i nowa nadzieja, jakiej nie ma w żadnej religii na świecie. Jej fundamentem nie są ofiary składane przez wiernych, ale śmierć Syna Bożego, który umiera ponieważ bierze na siebie odpowiedzialność za nasz grzech. Chrześcijaństwo sprowadzone do ceremonii, uroczystości i rytuałów umiera. Umiera wiara, umiera nadzieja, umiera miłość – staje się jednym z wielu religijnych kultów, w którego obronie „wierni” są gotowi zabijać „niewiernych”. Taka niestety jest również historia „religii chrześcijańskiej” (rozdz. 14). Ale, co ciekawe, jeżeli przyjmiemy słownikową definicję religii jako system wierzeń́ i praktyk określający relację między sferą sacrum a jakąś grupą osób, okaże się że w tej kategorii mieści się nawet ateizm, który wbrew pozorom nie jest brakiem wiary, a w praktyce również ma swoje dogmaty, kapłanów, świątynie, a nawet ofiary (rozdz. 15). Książka liczy ok 160 stron. Napisana jest językiem prostym, a tezy stawiane przez autora formułowane są w sposób jasny i zrozumiały. Sporo w książce również ciekawostek historycznych związanych z omawianymi tematami, co niewątpliwie uprzyjemniających lekturę. Również cytowane fragmenty internetowych dyskusji autora lepiej pomagają zrozumieć jego sposób myślenia. Jednocześnie autor nie szczędzi nam cytatów biblijnych, co czasem niestety zaciemnia ogólną argumentację. Niestety niektóre rozdziały wydają się zbyt krótkie, by dobrze wyjaśnić analizowane zagadnienia, co warto byłoby zmienić przy ewentualnym wznowieniu wydania. Dla osób, które, zdegustowane stanem polskiego Kościoła, zadają sobie pytanie, o co właściwie chodzi w chrześcijaństwie i czy rzeczywiście tak miał wyglądać ten nowy rodzaj wspólnoty uczniów Jezusa, będzie to z pewnością lektura bardziej niż satysfakcjonująca. Jej krótka forma może okazać się bardzo korzystna dla tych, którzy potrzebują czegoś w rodzaju wprowadzenia do tak ważnego i potrzebnego tematu. Również sporo historycznych odniesień i cytatów znajdujących się w książce może pomóc w dalszych poszukiwaniach odpowiedzi na palące pytania.

Zapraszamy do zapoznania się z recenzją, która jest dostępna na stronie:

www.szkola-misyjna.org

Coś się zaczyna i coś kończy. To też czas wyraźnie obserwowanego już upadku chrześcijaństwa
opartego na feudalnych strukturach i metodach. Umiera, chociaż ciągle będzie się jeszcze broniło, chrześcijaństwo oparte na kapitalistycznych strukturach i metodach, z ich wizjami, budżetami i planami. Żyjemy w czasach radykalnych zmian, zamierania RELIGII chrześcijańskiej… Nadchodzi w końcu czas, aby zostawić religijność, która tylko zniewala.

Powiązanie z państwem, odstępstwa teologiczne i moralna rozwiązłość, prześladowania inaczej wierzących, inkwizycja, wyprawy krzyżowe, wojny religijne, wywyższanie i ubóstwianie ludzi, rozbudowane teologie i przepisy, liturgie, powtarzane wciąż rytuały i obrzędy, modlitwy i nabożeństwa „odprawiane” przez duchownych (wybrańców-pośredników), święte miejsca i świątynie – taka była i jest chrześcijańska religia. Nie o to chodziło Panu Jezusowi.

Po otrzymaniu wolności religia chrześcijańska szybko zaczęła się rozwijać. Już w 330 roku wprowadzono zwyczaj czczenia zmarłych („świętych”) i ich relikwii. A co napędzało rozwój religii pokazuje wyraźnie przykład z niewolnikami. W 357 roku Rzym wprowadził podatek od wyzwalanych niewolników. W odpowiedzi biskupi, aby nie płacić podatków, wydają zakaz wyzwalania niewolników stanowiących własność Kościoła.

Dlatego też Pan powiedział: „Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie” (J 14,6b). To fundamentalne stwierdzenie. Nie ma innej drogi do Boga, nie ma innego pośrednika, nie ma innej możliwości, jak tylko przez Jezusa Chrystusa.

Religia z przykazaniami a więź z Bogiem to taka różnica, jak między poddanym – wasalem a dzieckiem – dziedzicem; między sługą – niewolnikiem a synem/córką. Ci, którzy uwierzyli Jezusowi, poszli za Nim, oddając Mu swoje życie i przyjmując Jego życie, są dziećmi Boga i mają prawo i przywilej mówić do Niego: Ojcze!

Aj… nie chodzi mi o religię… Religia to system wierzeń, rytuałów, obrzędów, przepisów itd. Religia mówi, że dzięki przestrzeganiu tych przepisów i braniu udziału w rytuałach będziesz w jakiś sposób „zbawiony”. Jezus umarł między innymi przez religię… przez ludzi religijnych. To, co proponuje Jezus – to wejście w pewną osobistą relację z Nim…

Prawdą niestety jest też, że chrześcijaństwo z czasem ubrało się w religijność, co jest jednak zupełną pomyłką i zaprzeczeniem nauczania Chrystusowego i apostolskiego.