Autorka obiecuje nam doświadczenie całej palety emocji – od zachwytu, przez nostalgię, aż po sam zachwyt – i przysięgi dotrzymuje. Na tak małej liczbie stron udało jej się odmalować skomplikowaną ludzką psychikę, za co jestem jej ogromnie wdzięczna. To studium człowieka wchłonęłam w jeden wieczór.

Wiersze przepływają przed oczami czytelnika jak nieuchwytne obrazy. Granica między nimi znacznie się rozmywa, wprowadzając nastrój melancholii i nostalgii. Zarówno pojedyncze utwory, jak również cały cykl stanowią wybitne dzieło.

Zatem polecam tę lekturę każdemu, kto gustuje w nostalgicznych tekstach – każdemu, kto lubi zatrzymać się w pędzie dwudziestego pierwszego wieku i pochylić się nad nierozłącznym elementem ludzkiego życia. Bo przecież emocje będą nam towarzyszyć zawsze, prawda? W życiu, jak również na papierze.