Anna Pawłowska-Koziar (ur. 24.07.1984)
Pusta kartka przede mną, a na niej jedno hasło zapisane: notka o autorce… Mój Boże, co ja mam napisać o sobie? Proszę więc przyjaciół: Napiszcie w kilku słowach, jak mnie spostrzegacie…? W przeciągu jednego dnia wszyscy odpisali… Opletli mnie wianuszkiem ciepłych, pięknych i budujących słów. Jak mówi stare przysłowie „Jak cię widzą, tak cię piszą…”. Przeglądając odpowiedzi, w oczach innych jestem Anną o szczerym spojrzeniu. Subtelna, wrażliwa, troskliwa, oddana i poświęcająca się dla innych. Kreatywna, utalentowana z duszą artystki, czasami zwariowana. Poza tym zdeterminowana perfekcjonistka, inteligentna, zaradna życiowo, odpowiedzialna, stanowcza, ambitna, konsekwentna. A kończąc na ładna, zadbana, mająca poczucie estetyki. To byłoby na tyle, ponieważ już i tak wystarczająco zarumieniłam się ze słodkości tego, co tu przedstawiłam. Co, jak co, ale na dobre słowo od przyjaciół zawsze mogę liczyć… W takim razie, co ja mogłabym dodać od siebie? Z wykształcenia pedagog, z natury straszliwy uparciuch, pełen sprzeczności. Uwielbiam rozmowy damsko-męskie, wymianę spojrzeń i chemii pomiędzy ludźmi. Nie lubię lekceważenia, obłudy ludzkiej i krzywdzenia kogokolwiek. Zresztą… To słowa spisane na kartkach tej książki najlepiej mnie przedstawią. Niech więc wyobraźnia czytelnika pracuje na najwyższych obrotach, a ciekawość rozbudzana zostaje z każdym kolejnym czytanym tekstem…

Książka jest zbiorem wierszy i opowiadań składających się na pewną złożoną i intymną historię, która kreśli obraz autorki często wystawianej na ciężkie próby losu. Teksty przepełnione są miłością, smutkiem, nostalgią oraz tęsknotą za spełnieniem w życiu. Jako całość stanowi symboliczne zamknięcie pewnych rozdziałów w życiu autorki i otwarcia nowych...